Búnaðarrit - 01.01.1890, Síða 95
91
næringu inn í biiið, en raenn ljetu út úr því, þá er
ekki víst, að skiptin sieu í liag. Til þess að svo sje,
verður haguriun að vera raeiri en svarar þeim kostnaði
öllum, sem aí kaupskapnum leiðir. Petta verða menn
ætíð að athuga. En svo er verzlað enn þá meira.
Flestir bændur kaupa ýmislegt, sem er ehki nctuðsyn-
Jegt, jafnvel ekld nytsamt, en sem kostar þá mikið og
sem þeir verða að borga með þeim búsnytjum, er þeir
geta brúkað á heimilinu til að framfæra sig og sína.
Þetta er nú auðvitað háskalegasta verzlunin. Vjer selj-
um ávallt meira og meira af ullinni óunninni út úr
landinu og vinnum minna og minna af henni, en kaup-
um klæðnað af öðrum þjóðum. Þær lifa góðu lifi á því
að vinna utan á oss og senda það heim í hlaðið til
vor, en sjálfir sitjum vjer> auðum höndum á meðan. Ár-
ið 1884 var, eptir því sem verzlunarskýrslurnar sýna,
flutt inn í landið meira af fötum og fataefni, en svaraði
allri ull og ullarvöru sem flutt var út úr þvi. Það er
nú auðvitað, að ekki hafa bændur keypt föt og fata-
efni fyrir alla ullina og tóvinnuna, sem þeir ljetu í kaup-
staðinn; sjómenn og kaupstaðarbúar hafa keypt mikið,
já meira að tiltölu, en vafalaust hafa bændur keypt
allt of mikið. Flestir bændur, sem jeg þekki, kaupa
meira af fötum og fataefni, en vera ætti, og til eru
þeir, sem láta nærfelt alla ullina í kaupstaðinn, en
klæðast útlendum baðmullarflíkum frá hvirfli til ylja.
Vjer kaupum nú hverja skeifu, livern nagla og alls
konar smá og stór áhöld, — margt auðvitað sem vjer
getum ekki gjört eins vel eða eins kostnaðarlitið, en
sumt líka, sem vjer gætum gjört eins vel eða betur og
oss miklu kostnaðarminna en að kaupa það. Jeg veit
menn kunna að segja, að allar siðaðar þjóðir hafi nú
lagt niður þann skrælingja sið, að hver baslist á sínar