Búnaðarrit - 01.01.1890, Qupperneq 97

93
stund á að nota tímann sem bezt og að hafa ávallt eitt-
hvað nytsamt fyrir stafni, og ekkert land er svo gott
að mönnum geti liðið þar vel, ef þeir eyða tímanum til
ónýtis. Norðmenn, sem nú má telja með fyrstu fram-
faraþjóðum heimsins, leggja mikla stund á að efla alls
konar innanhússvinnu í sveitunum og hvetja þjóðina
með ýmsu móti, til að taka sjer fram í henni, því í
Noregi hafa menn ávallt talsverða tíma afgaugs frá að-
albústörfum, jarðyrkju, fjenaðargeymslu, skógarhöggi og
þvílíku. Þar er líka enn þá mjög títt, að sveitafólk
vinni öll sín föt og smíði mikið af þeim áhöldum, sem
lieimilin þarfnast, og margt til sölu. Margir íslenzkir
bændur geta sneitt hjá allmiklum innkaupum, ef þeir
notuðu alla þá vinnukrapta vel, er þeir hafa ráð á, og
sá bóndi verzlar of mikið, sem selur alla ullina og
kaupir fataefni og fatnað i kaupstaðnum, en fæðir
fleiri eða færri vinnufæra menn iðjulausa að vetr-
inum.
Það er eptirtektavert, að síðan í harðindunum 1881
—82 hefir verið koypt munaðarvara alls á landinu fyr-
ir meira en l1/^ millíón krónur á ári og að munaðar-
vörukaupin eru á milli 8 og J/4 af allri verzlun lands-
ins. Munaðarvörukaup vor svara nærri Jjórum sinnum
meiri verðJiœð en öll þau gjöld til samans, sem cjreidd
eru í landssjóð af öllum gjaldstofnum og gjaldcndum
landsins á sama timabili. Það er nú reyndar líklegt,
að munaðarvörukaup og ýms önnur óþarfakaup komi
tiltölulega minna niður á sveitabændum, en ýmsum öðr-
um stjettum á landinu, en samt mun fiestum komasam-
an uifc, að þau mættu og ættu að vera miklu minni eu
þau eru. — Sá bóndi verzlar því of mikið, sem selur
kjöt og smjör út úr búinu fyrir munaðarvöru og gling-