Búnaðarrit - 01.01.1890, Side 98

94
ur, en vantar stundum nauðsynlegt viðurværi fyrir sig
og sína.
Þetta hvorttveggja munu menn kannast við, en
sumir kunna að ímynda sjer, að nú sje ekki fleira at-
liugavert í þessu efni. Þeir munu segja að langmest
kaupi bændur þó af kornvöru; kornvaran sje nauðsynja-
vara og það sje þó víst ekki meiningin, aðskaði sje að
kaupa liana. En kornvörukaupin eru bezt í hófi, eins
og annað.
Það er siður bænda í öðrum löndum,—og hann á
góðum rökum byggður, — að kaupa sem minnst inn í
búið af matvælum og nota sem mest það, sem búin
gefa af sjer. Þannig lifa skozkir bændur, með heimilis-
fólki sínu, mestmegnis á kúamjólk og haframjöli. af því
að þeir liafa nóg af hvorutveggju í búinu. Bændur í
Ameríku fæða heimili sín mestmegnis á hveiti, svína-
kjöti og eggjum og ekkert af þessu er aðkeypt. Dansk-
ir og norskir bændur fara eins að, þeir kaupa lítið af
matvælum inn í búin, en lifa mest á því, sem búin
hafa að bjóða. En engir af þessum bændum eta upp
öll þau matvæli, sem búin gefa af sjer. Þeir selja allir
mikið af smjöri, ostum, fjenaði, kornvöru og fleiru, af
því að þeir þurfa mörgu út að svara, en margt að
kaupa, þó þeir kaupi svo sem engin matvæli. íslenzk-
ir bændur ættu að fylgja sið annara þjóða í þessu efni,
þeir ættu einnig að láta búin fæða fólkið, að svo miklu
leyti sem við verður komið. Þetta liafa lika margir
bændur gjört, og gjöra það enn og þeir eru flestir auð-
þekktir úr. Það er auðvitað að íslendingar standa ver
að vígi í þessu efni en aðrar þjóðir. Hjer vaxa Sngar
korntegundir, og búin gefa því eigi af sjer aðra jurta-
fæðu en lítið eitt af garðjurtum. Sumstaðar má að
vísu afla nokkurs af villijurtum til mannfæðis, svo sepi