Búnaðarrit - 01.01.1890, Qupperneq 99

9B
fjallagrösum, sölvum, melkorni, kvannarótum, skarfakáli
o. íl., og var þetta mjög notað á meðan kornkaupin voru
lítil, en nú eru þessar ætijurtir langtum minna notaðar
en skyldi, í hið minnsta þar semjeg þekki til. Þó að
bændur legðu alla þá stund á garðrækt, sem hún á skil-
ið, og þó þeir notuðu hinar fyrnefndu viltu ætijurtir
sem bezt, þá yrði mörgum bændum %amt fullkomin
nauðsyn að kaupa nokkuð af kornvöru inn í búið. í
sumum plássum verður garðyrkjan ávallt stopul og af-
kastalítil, og í mörgum plássum nær lítið eða ekki til
hinna ætilegu viliijurta, en ætíð er nauðsynlegt að
blanda kjötmeti og fiskmeti og jafnvel mjólk með fæðu
úr jurtaríkinu, það er bæði til hollustu og drýginda.
En þó að nauðsyn reki oss til að víkja nokkuð frá
þeirri meiginreglu, sem allir skynsamir bændur fylgja
hvarvetna annarsstaðar,—þeirri nfl., að fæða heimilið að
mestu eða öllu leyti á afurðum búsins, þá ættum vjer
samt að við liafa mestu gætni, þegar vjer kauputn mat-
væli inn i búið fyrir matvæli, sem það gefur af sjer.—
Það er livarvetna viðurkennt, að erfiðismenn þurfi kost-
góða fæðu og er meint með því að mikið sje í fæðinu
af efnum úr dýraríkinu, svo sem mjólk, kjöti, fciii o.s.
frv. Menn þurfa einnig því fremur á miklu að halda af
þessum fæðutegundum, sem menn búa í kaldara landi.
Allar menntaðar þjóðir kannast við, að erfiðismanuin-
um sje nauðsynlegt að lifa að miklu leyti af kjöti, mjólk
og annari fæðu úr dýraríkinu, en engin þjóð gætir
þessa eins vel og Englendingar; þeir hafa langtum meira
af kjöti, osti og öðru slíku til fæðis, heldur en t. d.
Frakkar og Þjóðverjar, enda kannast Frakkar og Þjóð-
verjar við, að Englendingar sjeu langtum betri vinnu-
menn en þeir, og þeim kemur öllum saman um, að