Búnaðarrit - 01.01.1890, Page 102
98
nú, en gjört var fyrir 30—40 árum og margir hafa
sagt mjer, að slíkt hið sama ætti sjer víða stað á land-
inu. Jeg verð því að álita, að kornkaupavöxturinn síð-
an 1845 komi að nokkru leyti af því, að menn hafa
smám saman hætt við að hagnýta sjer hinar innlendu
ætijurtir. Jeg tel upp á, að margir verði mjer sam-
dóma um, að kornkaupin ættu alls ekki að vaxa úr
þessu og að þau mættu jafnvel minnka nokkuð. Jeg
skal lika bráðum sýna, að kornkaupin eru minni gróða-
vegur en margir munu ætla. Auðvitað er, að íslend-
ingar þurfa að blanda mjólk, kjöt og fisk með nokk-
urri jurtafæðu, en það er hvorttveggja, að þeir gætu
fengið meira af henni innanlands en notað er, og svo
er minni þörf fyrir íslendinga en flestar aðrar þjóðir,
að blanda mikið fæðuna með matvælum úr jurtaríkinu.
En þótt menn vildu nú segja, að sjómenn og kaupstað-
arbúar komist ekki af með minni kornvörukaup en þeir
hafa, þá vona jeg, að menn fallist á, að sveitabændur
gætu að ósekju dregið nokkuð úr kornkaupunum. í
mörgum plássum geta þeir sparað kornkaup með maturta-
rækt og svo með þvi, að nota fjallagrös, söl og fleiri
viltar ætijurtir. Sveitabændur komast Iíka af með
minna af jurtafæðu en þurrabúðarmenn, vegna þess að
þeir liafa jafnan mikið af mjólk til fæðis; en sykrið í
mjólkinni og sýran í skyri og drukk gjörir líkamanum
sama gagn og mjölefnið og önnur kolahydröt í jurta-
fæðunni.
Til þess að geta sagt með vissu, hvort vjer verzl-
um oss í hag eða óhag, þegar vjer seljum kjöt og önn-
ur matvæli út úr búinu fyrir kornvöru, þá þyrftu menn
að þekkja næringargildi þessara efna, — þekkja hversu
mikil og hversu gagnleg næring væri í hverri matar-
tegund. En þegar á að ræða um þetta, þá vandast