Búnaðarrit - 01.01.1890, Side 103

99
málið stórum. Að vísu má, eptir útlendum skýrslum
„slumpa“ til um efnasamsetningu þessara fæðutegunda,
en það getur að eins orðið „slumpareikningur11, á með-
an vjer fáum eigi rannsakað einmitt þau efni, sem vjer
liöfum sjálfir handa á milli. Korntegundunum mis-
munar mjög að gæðum, og vjer höfum enga vissu fyrir,
að t. d. þær baunir eða sá rúgur, sem vjer kaupum,
sjeu svipaðar þeim tegundum að samsetningu, sem vjer
liöfum skýrslur um. Sama er um kjötið, sem vjer
seljum, þó vjer reynum að ákveða næringargildi þess
eptir samsetningu kjöts í öðrum löndum, þá getur sá
samanburður orðið ónákvæmur. Ofan á þetta bætist,
að menn þekkja enn tæplega nógu vel, hversu mikið
meltist af korntegundunum, og hversu mikið fer burtu
úr líkamanum ónotað. Það er líka svo margt, sem
hefir áhrif á það, hversu vel fæðan meltist: heilsu-
far mannsins, aldur hans, vinnan, hvað maðurinn starf-
ar, hvernig fæðan er matreidd, hvernig samansett og
fleira. Svo mikið er þó óhætt að segja, að ávallt geng-
ur mikið af korntegundunum burt úr líkamanum ónot-
að; að kjötið meltist langtum betur og kemur nærri
allt að notum og að mjólkin meltist til fulls eða að
öll þau næringarefni, sem í henni eru, verða líkaman-
um að notum. Þó að það sje ekki auðvelt að ákveða
næringargildi matvælanna og bera það saman við sölu-
verð þeirra, til þess að finna, hvort tilvinnandi sje,
að selja kjöt og önnur matvæli úr búinu fyrir kornmat,
þá skal jeg nú reyna að sýna með nokkrum tölum, að
kornkaupin sjeu ekki með jafnaði mikill gróðavegur
fyrir sveitabóndann. Jeg fer i kaupstaðinn með 40
pund af kjöti af veturgömlum sauð og 10 pd. af mör.
7*