Búnaðarrit - 01.01.1890, Page 114
að það komist þangað sem minnst hrakið. Eptir því
sem mönnum tekst betur að fullnægja þessum skilyrð-
um, eptir því munu íslenzkir sauðir ná meira áliti á
enskum markaði. Að vísu getur íslenzkra sauða aldrei
gætt þar mjög mikið; þeir verða allt af of fáir til þess.
— Eu íslenzkt sauðakjöt er í sjálfu sjer smekkbetra en
nokkurt annað sauðakjöt, — þakkir sjeu vorum ágætu
sumarhögum — og það hlýtur að vekja eptirtekt Eng-
lendinga og eptirsókn eptir íslenzku sauðakjöti. En til
þess að Englendingum falii sauðakjötið vel í geð, mega
sauðirnir aldrei verða magrir og kjötið má ekki vera
bráðfeitt, sem vjer köllum. Hið feita og magra í kjöt-
inu á að vera sem bezt blandað og mörinn tiltölulega
lítill eptir kroppþyngdinni. Kjötið á að vera þjett í
sjer og fast og það verður það því að eins, að allt af
sje farið vel með fjeð, svo að það verði aldrei magurt.
Þó að jeg ætlaði einungis að minnast á verzlun
sveitabænda, get jeg ekki leitt hjá mjer að fara einnig
fáum orðum um verzlun sjávarbænda. Eins og kunn-
ugt er, selja þeir mat, fisk og lýsi, og kaupa aptur
kornvöru auk annars. Af því að fisksalan og korn-
kaupin eru matarskipti, þá er vert að athuga, hversu
hagfeld þessi skipti eru. Það er auðvitað, að sjávar-
mönnum er ómissandi að blanda matvæli sín töluvert
með jurtafæðu og að því leyti sem garðjurtir og inn-
lendar ætijurtir ekki hrökkva til að blanda fæðuna
nægilega, þá verður að taka til kornkaupanna. Engu
að sfður er líklegt, að sjávarbóndinn megi hafa alla að-
gæzlu við kornkaupin eins og sveitabóndinn. Sjávar-
bændur hafa víða betra tækifæri til að stunda garðrækt
en sveitamenn, og gætu því sparað meiri kornkaupmeð