Búnaðarrit - 01.01.1890, Síða 120

llti
vakandi. Jeg skal játa, að garðyrkja mín er enij í
bernsku, og þess vegna tek jeg með mestu þökkum
bendingum frá þeim, er betur kunna. En af því að
jeg er sanníærður um, að hún getur auðsjáanlega mikið
stutt að framförum landsins, vil jeg ekki láta lijá líða
að leiða athygli þeirra, sem lítið þekkja til liennar, að
þessari arðsömu iðn.
Að nafninu til hefur garðyrkja verið stunduð hjer
'á landi um 200 ár. Um síðastliðin aldamót var kálgarð-
ur á 30. hverjum bæ á landinu1. Síðan hefur hún auk-
izt mikið, þótt minna sje en vera ætti. Árið 1882 voru
kálgarðar samtals 250 dagsláttur um land allt2.
Garðyrkjan hefur átt ótrúlega erlitt uppdráttar
meðal vor, eins og íiest nýbreytui. Það er jtessi gainli
óvinur allra framfara: vaninn, sem ekkert vill sjá nje
heyra annað en verið hefur, sem liefur staðið lienni fyr-
ir þrifum eins og lieiru. „Ekki átu gömlu mennirnir
gras eins og skynlausar skepnur og komust þeir af fyr-
ir því“, sögðu menn þegar farið var að nota innlendar
garðjurtir til manneldis. Að vísu eru því um lík um-
mæli fáheyrð nú á tímum, því að fiestir kannast við að
þær sjeu góður búbætir. Hvað eru líka hinar margvís-
legu korntegundir annað en „gras“, annað en næringar-
meðul mannanna úr jurtarikinu? Jafnvel sjálft kaffið
er í þessum skilningi ekkert annað en „gras“ eins og
vorar innlendu jurtir.
Eins og áður er á minnzt, er garðyrkja mjög lítil
á landi hjer, þegar hún er skoðuð i heild sinni. Al-
menningur hefur verið furðu seinn að sjá hag sinn í
því að stunda hana af alúð. Það eru að eins einstakir
menn, sem urn 200 ár liafa haft ómetanlegt gagu af
1) íelenzk garðyrkjubók, bls. 7. 2) Sarna bók, bls. 8.