Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 134
130
torf, mosa, lyng eða heyrudda skal láta allt í kring og
moka síðan mold yfir 1—l1/^ al. á þykkt og troða það
jafnt. Það er sama, hvort gryfjan er djúp eða grunn,
að eins að moldin sje svo mikil allt í kring, að frost
nái ekki til jurtanna og vatn renni ekki að þeim. Á
þenna hátt hefi jeg geymt rófur og kartöflur fram í
maímánuð og hafa þá verið meb öllu eins og þegar þær
voru látnar niður. Þegar jeg hefi látið meira enn 5
tunnur í eina gryfju, liefur dálítið skemmst, því að þá
hefur liitnað í þeim. Kál liefi jeg látið í stórar tunnur
og stappað það jafnótt niður með beittri skóflu svo, að
það hefur verið sem hálfskorið og látið síðan grjótfarg
ofan á. Eptir nokkra daga hitnar í kálinu og það síg-
ur nær til helminga. Má þá tæma sum ílátin, en
fylla hin. Þannig geymist kálið yfir veturinn. Það er
sæt-súrt á lykt og bragð. Kýr jeta það með góðri lyst
og mjólka vel af því.
Að lyktum leyfi jeg mjer að skora á yður, heiðruðu
landar, að stunda garðyrkjuna,—þessa fögru og arð-
sömu atvinnugrein—jafnframt og þjer leggið stund á
kvikfjárrækt og fiskiveiðar. Sem dæmi þess, hve mik-
ið garðyrkjan getur bætt úr atvinnuskorti, skal jeg geta
þess, að fyrir tveim árum stóð jeg efnalaus með 4 ung-
börn undir veturinn, og er það henni að miklu leyti að
þakka, að jeg hefi komist áfram án liins algengasta at-
hvarfs efnaleysingjanna: sveitarstyrksins. Jeg tel það
glæpi næst, að verða fátæku sveitarfjelagi til byrði á
bezta aldri með hraustan líkama og heilbrigða skyn-
semi. Gleymið aldrei hinni ábyrgðarmiklu skyldu, er á
yður hvilir: ab hjálpa yður sjálfir, og til þess er garð-
yrkjan einkar gott meðal. Það er mín innileg ósk, að
þjer sjáið og reynið hinar blessunarríku afleiðingar þess-
arar nytsömu iðnar eins og jeg. Og það hljótið þjer að