Búnaðarrit - 01.01.1890, Qupperneq 139

135
stað hinna latnesku, fyrirsagnarorðin úttak yfir fremra
dálkinum og inrilag yfir liinum aptara. Það er ófrávíkj-
anleg regla, sem reikningshaldari verður vandlega að
innræta sjer og muna, að hann riti ætíð í fremra pen-
ingadálkinn, eða úttaksdálkinn, hvert það reikningsat-
riði, er talið verður til skuldar þeim, sem reikningur-
inn er haldinn við, en á aptara dálkinn, eða innlags-
dálkinn, hvert atriði, sem reikningshaldara sjálfum yrði
talið til skuldar við hinn. Af þessu leiðir eðlilega, að
þegar tveir viðskiptendur halda liver í sínu lagi reikn-
ing hver við annan, þá verður ætíð sama reikningsatriðið
j sinum dálki hjá hvorum þeirra, t. d.: Bóndi geldur vinnu-
manni eitt sinn 20 kr. í peningum upp i árskaup lians;
þá ritar bóndi þessa greiðslu í fremra peningadálkinn
eða nttaksdálkinn í reikningi sínum við vinnumann,
því að vinnumaðurinn hefur tekið þær út hjá bóndan-
um og er skuldbundinn til að leggja eitthvað á móti þeim,
eins og hann fyrr eða síðar gerir með vinnu sinni.
Aptur á móti ritar vinnumaðurinn í reikningi sínum
við húsbóndann þessar sömu 20 kr. í aptara peninga-
dálkiun eða innlagsdálkinn, því að bóndinn hefur lagt
þær inn til hans.
Þess var áður getið, að til þess reikningshaldið
væri sem bezt og skipulegast, þyrfti það að vera tvö-
falt, það er með öðrum orðum, að hvert reikningsatriði
sje samstundis ritað í tvo reikninga, því að annar þeirra
er viðskiptareikningur við einhvern mann eða stofnun,
sem ekki er eign reikningshaldara, en hiun eignareikn-
ingur hans sjálfs, eða reikningur við einhveija lifandi
skepnu eður liflausa muni, er reikningshaldari á sjálfur.
Það er því ekki nóg að húsbóndinn skrifi þær 20 kr.
í peningum, er nefndar vóru, í reikning vinnumannsins,
eða að vinnumaðurinn skrifi þær einungis í reikning