Búnaðarrit - 01.01.1890, Qupperneq 160

156
sjá um, að fljóti yfir þau öll og að livergi bóli á þeim
upp úr vatninu. Á skinnið þarf eptir stærð þess 3—5
lóð af álúni og jafnmikið af salti. Það er áríðandi að
hafa saltið með álúninu, því að álúnið tómt styttir í
skinninu, og er þá hætt við að hárramurinn springi. í
álúnseltu er bezt skinn af veturgömlu fje og dilkum.
Skinn af gamalám eru of þerrin í sjer, en af sauðum
og geldum ám of þykk til fatnaðar; en þau eru aptur
á móti ágæt til að barka þau í söðlasmíðar og þess
konar.
Þegar skinnin hafa legið 3—4 daga í álúnsleginum,
eru þau tekin upp úr og hengd til þerris, og er bezt
að hengja þau upp á apturfóta-skeklunum og sljetta
sem bezt úr þeim, en eigi má strengja þau, svo að þeim
sje ekki varnað að hlaupa saman, jafnframt og þau
þorna. Gott er að skinnin frjósi, en þó skal þurka þau
við dragsúg á þokkalegum stað, þó ekki undir beru
lopti. Þegar skinnin eru orðin vel þur, eru þau látin
taka í sig húsdeigju áður en þau eru elt.
Skinnin er bezt að elta með þar til gerðu verk-
færi, sljóv-eggjuðum | járnskafa með járn-
kló og trjeskapti og V ' | skal lengdin standa
heima upp í handhoiið, þegar haldið er um klóna. Skinn-
in eru fest í trjeklemmu, [1 [1 og sje undirlag
hennar fast í húshorni p4[ - j j—’ eða á öðrum hent-
ugum stað, en yfirborðið klemmt að með trjefleyg svo að
skinnin sitji föst. Það má hafa 4—6 skinn í einu í
klemmunni. Lika má halda skinnunuin á borðröð und-
ir fjöl meðan elt er, en þá þurfa tveir að vera við það.
Með járnskafanum eru skinnin skafin eða elt frá miðju,
fyrst á breiddina og síðan á lengdina, og er það end-
urnýjað, unz þau eru orðin lungamjúk; en fara skal
varlega svo að ekki rifni skinnið og ekki má vera