Búnaðarrit - 01.01.1907, Page 58
54
BÚNAÐARRIT
sé af þeim er kunna vel til starfans. En mj'ög mikil
bót væri, frá því sem nú er, þótt eigi væri komið upp
nema ódýrum sláturhúsum á útflutningastöðunum, er
varið gætu fyrir veðri og vætu. Enrí fremur, að ætíð
sé flegið á siáturstól eða í gálga, að einungis hreinlátir
og lagvirkir menn vinni að slátrun, höggi kjötsins og
söltun, og að þeir séu fast.ir við það staif yfir fjártök-
una, og að algert bann sé lagt við að taka nokkurn ski okk
aðfluttan. Minna en þetta verður eigi og má ails eigi
heimta.
Eg hefi áður tekið það fram en vil þó enn minna
á það, að forðast þyrfti að senda til útlanda kjöt af eldri
hrútum en missirisgömlum. Sú venja, er virðist hafa
farið í vöxt á síðari árum, að sumir geida eigi
hrútlömb sín heldur leggja hrútana veturgamla inn í
kaupstaðinn, verður að leggjast niður. En ef hrútakjöt
er sent út, verður það ætíð að ganga undir sérstöku
merki, og ef kjöt er sent út í félagi, eiga hinir aðrir
sendendur sjálfsagða heimtingu á því.
* *
*
Eftir að framanrituð grein var sett í prentsmiðjunni
barst mér „Lögrétta" 10. tbl. þ. á., þar sem hr. Bogi Th.
Melsteð ritar um kjötsöluna. Hann skrifar meðal annars:
„Samféiag danskra sameignar-kaupfólaga hefir selt alt
það kjöt, sem það hafði pantað, 420 tunnnr á 65 kr.
tunnuna, nema tvær tunnur sem kjötið var skemt í,
voru tunnurnar bilaða.r. Er þetta rniklu hærra verð
en vanalegt hefir verið, og hið hæsta verð, sem íslenzkt
saltkjöt hefir náð nokkru sinni. Auk þess hefir þaðselt
37 tunnur af sauðarlærum og 2 tunnur af huppum, en
verð á þeim hefir eigi verið að tiltölu eins hátt. Kjöt
þetta varfrá fimm kaupfélögum, í Múlasýslum, Þingeyjar-
sýslu og Eyjatjarðarsýslu; höfðu menn vandað alla með-
ferð á því, eftir því sem brýnt hefir verið fyrir mönnum,
og notið aðstoðar þeirra tveggja manna, sem lært hafa
nokkuð slátrunariðn i Danmörku eftir því sem hægt var,