Hugur - 01.01.1995, Síða 59

HUGUR
Reikniverk og vitsmunir
57
Líkingin af „lögum í lauk“ getur líka komið að gagni. Þegar við
veltum fyrir okkur því sem hugurinn, eða heilinn, gerir þá rekumst
við á aðgerðir sem hægt er að skýra algerlega vélrænt. Við segjum þá
að þær samsvari ekki huganum eins og hann er í raun og veru, heldur
myndi þær aðeins ysta lagið sem við verðum að flysja af til að fínna
hinn „raunverulega" hug. En utan um það sem þá verður eftir er
annað lag og svo annað og annað. Ef við höldum svona áfram
finnum við þá hinn raunverulega hug eða rekumst við á endanum á
lag sem hefur ekkert fyrir innan? Ef það síðarnefnda gerist þá er
hugurinn vélrænn alla leið inn úr. (Hann væri þó ekki stakræn vél,
en það höfum við rætt nú þegar.)
Síðustu tvær efnisgreinar gera ekki tilkall til þess að teljast
sannfærandi rök. Það má fremur lýsa þeim sem „frásögnum til að ýta
undir skoðanamyndun".
Eina leiðin til að staðfesta þær skoðanir sem voru settar fram í
upphafi §6 er að bíða til aldamóta og framkvæma þá tilraunina sem
lýst hefur verið. En hvað getum við sagt þangað til? Hvað eigum
við að gera núna svo tilraunin heppnist?
Eins og ég hef útskýrt nú þegar snýst vandamálið fyrst og fremst
um forritun. Framfarir í verkfræði eru líka nauðsynlegar en það er
ólíklegt annað en þær verði nægar. Áætlað geymslurými heilans er
milli 1010 og 1015 stafir í tvíundakerfi. Ég hallast heldur að lægri
mörkunum og trúi því að aðeins ofurlítið brot af þessu rými sé notað
fyrir æðri gerðir hugsunar. Trúlega er mestur hluti þess notaður til að
geyma sjónáreiti. Það kæmi mér á óvart ef meira en 109 þyrfti til að
leika hermileikinn með fullnægjandi hætti, að minnsta kosti ef
mótleikarinn er blindur. (Athugið: 11. útgáfa Encyclopaedia
Britannica rúmar 2 x 109.) Geymslurými upp á 107 er fullkomlega
raunhæfur möguleiki, jafnvel þótt eingöngu sé notuð tækni sem til er
nú þegar. Sennilega er ekki nauðsynlegt að auka hraða vélanna neitt.
Vélarhlutar nútímavéla sem telja má hliðastæða taugafrumum vinna
um það bil þúsund sinnum hraðar en þær. Þetta ætti að gefa vélunum
„forskot“ sem dugar þótt ýmsir aðrir þættir dragi úr hraða þeirra.
Vandamálið er þá að komast að því hvernig á að forrita vélarnar
þannig að þær leiki hermileikinn. Með þeim vinnuhraða sem ég hef
afkasta ég um þúsund stafa löngum forritskóða á dag, svo ef um það
bil sextíu forritarar vinna án afláts í fimmtíu ár þá ættu þeir að ljúka