Hugur - 01.01.1995, Blaðsíða 68

66
John R. Searle
HUGUR
Ein leið til að prófa kenningu um hugann, er að spyrja sjálfan sig
hvað það þýddi ef manns eigin hugur ynni í raun eftir þeim lögmálum
sem kenningin segir að allir hugir vinni eftir. Beitum þessu prófi á
forrit Schanks með því að hugsa okkur eftirfarandi tilraun. Gerum ráð
fyrir að ég sé lokaður inni í herbergi og fái þangað ógrynnin öll af
kínversku ritmáli. Gerum ennfremur ráð fyrir því (eins og raunar er
tilfellið) að ég kunni enga kínversku, hvorki talmál né ritmál, og að
ég geti ekki einu sinni verið viss um að þekkja kínverskt ritmál og
greina það til dæmis frá japanskri skrift eða merkingarlausu pári. Fyrir
mér er kínverskt ritmál bara merkingarlaust pár. Gerum nú ennfremur
ráð fyrir því að eftir þennan fyrsta skammt af kínverskunni fái ég
annan skammt af kínversku letri ásamt reglum til að tengja seinni
skammtinn við þann fyrri. Þessar reglur eru á ensku, og ég skil þær
eins vel og hver annar enskumælandi maður. Reglumar gera mér kleift
að tengja saman tvö söfn af formlegum táknum, og allt sem
„formlegur“ merkir hér er að ég get auðkennt táknin eftir löguninni
einni saman. Gerum nú ennfremur ráð fyrir að ég fái þriðja
skammtinn af kínverskum táknum ásamt leiðbeiningum á ensku sem
gera mér kleift að tengja tákn úr þessum þriðja skammti við fyrri
skammtana tvo, og þessar reglur segi mér hvernig ég eigi að skila til
baka ákveðnum kínverskum táknum með tiltekna lögun sem
viðbragði við táknum með tiltekna lögun í þriðja skammtinum. Án
þess að ég hafí neina hugmynd þar um, kallar fólkið sem réttir mér öll
þessi tákn, fyrsta skammtinn „handrit“, annan skammtinn „sögu“ og
þann þriðja „spurningar“. Ennfremur kalla þau táknin sem eru mitt
viðbragð við þriðja skammtinum „svör við spurningunum“, og þær
reglur á ensku sem þau létu mig fá, kalla þau „forrit“. Og til að gera
söguna svolítið flóknari má hugsa sér að þetta fólk láti mig einnig
hafa sögur á ensku, sem ég skil, að þau spyrji mig því næst
spurninga á ensku um þessar sögur, og að ég svari þeim aftur á ensku.
Gerum einnig ráð fyrir að brátt verði ég orðinn svo fær í að fylgja
reglunum um meðferð kínversku táknanna og forritararnir svo góðir í
að skrifa forritin að utan frá séð - þ.e. frá sjónarhóli einhvers sem er
utan við herbergið þar sem ég hírist - verði engin leið að greina á
milli minna svara og svara infædds Kínverja. Enginn gæti séð að ég
talaði ekki stakt orð í kínversku með því einu að líta á svörin mín.
Gerum einnig ráð fyrir því að svör mín við ensku spurningunum séu,