Dvöl - 01.10.1941, Side 25

D VÖL
263
aðarvinur þeirra allra með tölu —
Prado, Barreto, Constrim.... Eða
þá ráðherranna: „Ég hefi þegar
rætt um þetta við Bezerra....“
Annar eins fyrirmaður hafði
aldrei heiðrað kotið með heimsókn
sinni. Hann var bæði mjög vel
menntaður og háttsettur í þjóðfé-
laginu.
Hann talaði um Argentínu og
Chicago rétt eins og hann hefði
verið að koma þaðan í gær.
Moreira gapti meira og meira
af i<ndrun, unz kjálkavöðvarnir
hættu að gefa eftir. Þegar hér var
komið, tjáði heimasætan þeim
feimnislega, að hádegisverðurinn
væri til reiðu.
Moreira kynnti hann fólkinu.
Zilda fékk að heyra þvílík lofsyrði,
að hana hafði aldrei dreymt um
annað eins, og hjarta hennar fór
að slá örar. Eins var lofið um kjúk-
lingasteikina, skorpusteikina og
jafnvel drykkjarvatnið.
„Svona hreint, krystalstært og
bragðgott vatn, herra Moreira, er
á við bezta vín. Þeir eru sælir, sem
geta drukkið slíkt vatn eins og þá
lystír.“
Heimafólkið leit hvað á annað.
Aldrei hafði því dottið í hug, að
það ætti í fórum sínum annað eins
ágæti, og allir dreyptu hver í sínu
lagi á vökvanum, eins og nú væri
þeir að bragða á þessum goðadrykk
í fyrsta sinn. Zico smjattaði jafn-
vel.
Donna Izaura var utan við sig af
ánægju. Lofið um matinn sigraði
hjarta hennar og endurgalt henni
allt erfiðið ríkulega.
„Þarna getur þú séð, Zico, hvað
menntun er,“ hvíslaði hún að syni
sínum. „Þetta er sannarleg fágun.“
Þegar búið var að drekka kaffið,
sem gesturinn sagði að væri „in-
dælt“, bauð Moreira honum að ríða
út með sér.
„Það er ómögulegt, góði maður.
Ég ríð aldrei út strax eftir matinn.
Það veldur mér cephalalgia.“
Zilda roðnaði. Hún roðnaði allt-
af, þegar hún heyrði orð, sem hún
ekki skildi.
„Við förum í kvöld. Mér liggur
ekkert á. Ég kýs heldur að ganga
um aldingarðinn; það hefir góð
áhrif á meltinguna."
Þegar húsbóndinn og gesturinn
voru lagðir af stað út í aldingarð-
inn, fóru þau Zilda og Zico að leita
í orðabókinni.
„Það er ekki í s-unum,“ sagði
hann.
„Gáðu þá í c-in,“ svaraði hún.
Loksins fundu þau orðið.
,,Höfuðverkur — jæja, hvernig
lízt þér á? Þetta var þá allt og
sumt!“
í útreiðunum um kvöldið lofaði
Trancoso allt, sem fyrir augun bar,
bóndanum til mikillar furðu.
Hann hafði aldrei áður heyrt
jörð sinni hrósað.
Efnaðir kaupendur voru venju-
lega með nefið niðri í öllu og sáu
ekki annað en það, sem miður fór.
Sæju þeir einhvers staðar lægð,
töluðu þeir ekki um annað en jarð-