Dvöl - 01.10.1941, Side 26

264
fallahættu. AnnaS hvort var vatnið
vont eða ónógt í þeirra augum. —
Yrði naut á vegi þeirra, komu þeir
ekki auga á annað en lýsnar. En
Trancoso var eitthvað öðruvísi!
Hann hlóð oflofi á alla skapaða
hluti. Bóndinn benti með titrandi
hendi á jurtirnar, er þeir komu þar
að, sem hann hafði látið aðfluttu
frjómoldina. Gesturinn varð frá
sér numinn.
„Nú hættir mér að standa á
sama. Þetta er stórmerkilegt!“
Þó keyrði fyrst um þverbak, þeg-
ar kom að hvítlauknum:
„Þetta er alveg eins dæmi! Mér
hefði aldrei getað dottið í hug, að
ég sæi svo mikið sem minnsta vott
af slíkum jurtum hér,“ sagði hann
og sleit eitt blaðið af, til þess að
geyma það í vasabók sinni sem
minjagrip.
Hann trúði Donnu Izaura fyrir
þessu, þegar heim kom.
„Ég segi yður það satt, frú, að
gæði þessa lands fara langt fram
úr því, sem ég gat vænzt. Hér er
jafnvel hvítlaukur! Ég er bókstaf-
lega agndofa.“
Donna Izaura leit undan.
Næsti þáttur fór fram úti á svöl-
unum.
Það var kvöld. Froskarnir heyrð-
ust kvaka úti í rökkrinu. Himinn-
inn var alsettur stjörnum, og friður
á jörðu.
Trancoso lét fara vel um sig í
ruggustól og naut hvíldarinnar
eftir matinn við skáldlegt rabb.
„En hvað hljómar kvöldsins geta
D VÖL
verið unaðslegir. Ég dáist að
stjörnubjörtum kvöldhimninum og
bændalífinu; það er svo heilnæmt
og hamingjuríkt."
„En það er ósköp dapurt,“ svar-
aði Zilda.
„Finnst yður það? Vilduð þér
heldur hlusta á hvellan söng engi-
sprettunnar í glampandi sólskini?“
spurði hann. Hann var lágmæltur
og mjúkraddaður. „Eitthvert ský
hlýtur að varpa skugga sínum á
hjarta yðar....“
Moreira sá, að talið var farið að
berast að viðkvæmum efnum og
mátti vel vera, að það leiddi til
heilla. Hann skellti lófanum á enni
sér og sagði:
„Hver fjárinn! Hefi ég ekki alveg
steingleymt ...“.
Hann sagði ekki hverju hann
hafði gleymt, heldur hljóp burt og
skyldi þau eftir tvö ein, dóttur sina
og gestinn.
Samtalið hélt áfram með enn
meiri hunangskeim og rósailm en
áður.
„Þér eruð skáld,“ sagði Zilda,
þegar gesturinn kom með eina af
sínum hjartnæmustu athugasemd-
um.
„Hver er það, sem ekki verður
skáld, þegar hann hefir stjörnur
himinsins yfir sér og eina af
stjörnum jarðarinnar við hlið sér?“
„Ó,er það ég?“ sagði stúlkan með
titrandi andvarpi.
Trancoso andvarpaði einnig.
Hann hóf augu sín, leit á ský, sem
líktist vetrarbrautinni, og hvíslaði
/