Dvöl - 01.10.1941, Side 62

300
D VÖL
En hvergi fundust nein merki
hreindýra. Dag eftir dag knúöi
hann hunda sína yfir auðnina, og
kvöld eftir kvöld var þreytan og
vonsvikin það eina, sem borið var
úr býtum. Rifin í hundunum stóðu
út eins og spenntir bogar, skoltarn-
ir voru þurrir og ekkert nema sinar
og bein, eyrun lágu flöt á hold-
lausri kúpunni og herðablöð þeirra
rákust í rostungshúðarklafana.
Einn morgun fann hann aðeins
fjóra hunda í stað fimm, og viku
síðar voru þeir ekki orðnir nema
þrír. Þrír fullfrískir hundar geta
ekki dregið sleða með konu, barni
og búslóð, hvað þá þegar þeir eru
skinhoraðir og langsoltnir. Þessi
beizka vissa bjó í hug Peeguks, er
hann horfði á konu sína.
„Ég drep einn þeirra,“ sagði
hann eftir klukkustundarþögn.
Oomgah þrýsti Hinum síðkomna
ofurlítið fastar að sér. Maðurinn
getur ekki ferðazt án hundanna. í
heimskautalöndunum sveltur sá,
sem ekki getur ferðazt, ásamt þeim,
sem eru honum áhangandi. Hins
vegar var enginn mjólk lengur í
brjósti konunnar, aðeins móður-
ástin, og Pyack varð ekki alinn á
ást. Hann væri feitur, ef það væri
hægt, mjög feitur. Hún skelfdist
við tilhugsunina um það, sem
framundan beið.
„Getum við ekki beðið einn dag
enn?“
„Hundarnir bíða ekki. Ég hefi
aldrei vitað til þess fyrr, að hund-
arnir ætu hver annan. Það er mik-
ið hungur.“
Hinn síðkomni kjökraði veiklu-
lega og Oomgah fann litlu varirnar
bifast leitandi við brjóst sitt.
„Ó-já, bóndi minn! En hvað
svo?“
Hann fitlaði við hinn gagnslausa
skutul. „Það getur verið að storm-
inn lægi. Þangað til rífa hvítu ref-
irnir hver annan í sig í fylgsnum
sínum, og ekkert kvikt lætur á sér
bæra.“
Næsta morgun skreið hann út og
horfði svipdapur á hundana sína,
sem hálfskeflt var yfir. Lítil augu
þeirra hvíldu óaflátanlega á hon-
um. Hvern þeirra ætti hann að
drepa? Hann gat ekki drepið for-
ustutíkina með svörtu eyrun. Hin-
ir tveir voru yngri. Með þunga
beizkju í hjarta nálgaðist hann
þann, sem nær lá, en hungr-
uð skepnan skynjaði morðsvipinn
í augum hans og hörfaði undan.
Hann kastaði skutlinum og —
hæfði ekki. Hann, Peeguk, hæfði
ekki!
Þá rankaði hann við sér. Það var
orðið of seint að aðhafast nokkuð.
Hundarnir trítluðu herskáir um-
hverfis hann, utan skotfæris. Þeir
voru honum jafnvitrir og unnu
hinu þjáningafulla, harðfenga lífi
jafn heitt. Framvegis yrði það
hundur gegn manni, og hvílíkan
endi gat það ekki haft! Hárin risu
á beinaberum hryggjum hund-
anna, kuldi læstist um hjarta