Dvöl - 01.10.1941, Page 64

302
Nú óttuðust þeir hvor annan og
sátu sinn í hvoru lagi. Peeguk vissi
eftir hverju þeir voru að bíða, en
hann vonaði af öllu hjarta, að það
mætti aldrei verða.
Svo lægði storminn. Skafrenn-
ingurinn rénaði, hin bitra nepja
þvarr, og að lokum stytti alveg upp
og loftið varð hreint. Fjögurra
vikna veðurgnýr varð að lágu hvísli
og dó svo út. Skelfingin í augum
Peeguks rénaði, og hann sá stóra,
skæra stjörnu í suðri. Á sama and-
artaki teygði gamla forustutíkin
trýnið út í loftið, skynjaði eitthvert
hljóðlaust tákn, sem henni barst
yfir víðáttu auðnarinnar, sperrti
eyrun og rak upp veikt og titrandi
ýlfur, sem varð að löngu, háværu
spangóli. Hinir hundarnir tóku
báðir undir.
Hjarta Peeguks tók allt í einu
að slá örar, en hann þorði varla
að bæra á sér. Hundarnir horfðu
allir í suður — til stjörnunnar. Það
táknaði, að þeir væru varir ann-
arra hunda, annars lífs. Svo skall
stormurinn allt í einu á aftur, skaf-
renningurinn hófst á ný, stjarnan
hvarf, en Peeguk stóð í sömu spor-
um og saug ísklumpinn, sem sat í
stuttu, stríðu yfirskegginu. Hann
beygði sig, fann klakahnausinn
fyrir kofadyrunum, svifti honum
til hliðar og þreifaði eftir Oomgah
inni í myrkrinu. Hann lagði hand-
legginn um herðar henni.
„Komdu — við leggjum strax af
stað. í suðri eru tjaldbúðir ekki
langt undan.“
DVÖL
„Það er of seint. Fætur mínir eru
svo dofnir, að ég get ekki gengið.“
„Þú þarft ekki að ganga. Vefðu
Pyack að brjósti þínu og seztu á
sleðann.“
„Hefirðu aftur náð valdi yfir
hundunum?“
„í kvöld er ég á við marga hunda,
komdu!“
Þau héldu suður á bóginn, þótt
þau hrekti sitt á hvað. Oomgah var
eins og uppmjór snjóhraukur. En
Peeguk var einbeittur og óbugandi,
þótt hann riðaði á fótunum. í hon-
um bjó máttur stormsins.Hann sam
einaði æöi hans og orku sína í úr-
slitasprettinum að markinu, þandi
út herðarnar, svo veðrið gæti betur
hjálpað honum áfram. Hann verkj-
aði í hvert bein og sinarnar voru
sem brennandi strengir, en hjartað
sló ört. Hann var lamaður og þjáð-
ur, en hann knúði í einbeitni fram
síðustu dreggjarnar af orku sinni
og viðnámi. Eitthvað beið hans í
suðri, hann vissi ekki hvað það var
eða hversu langt í burtu, en það
var eitthvað. Hundarnir voru farn-
ir að leita þess, en slóð þeirra máð-
ist burt jafnharðan. Stundum sá
hann stjörnuna skína gegnum kóf-
ið og stefndi þá á hana. Oomgah
vaggaði á sleðanum fyrir aftan
hann. Við þurr brjóstin fól hún
þann fjársjóð, sem var henni dýr-
mætari en lífið sjálft, og miðlaði
honum öllum þeim yl, sem bjó í
hinum tærða líkama hennar.
Hún vissi ekki hvað förin stóð