Dvöl - 01.10.1941, Side 65

DVÖL
303
lengi yfir, en sleðinn nam aldrei
staðar. Loksins sá hún bjarma,
eftir margra, margra stunda ferð,
að henni fannst. Það voru þök
nokkurra tjalda, með háum snjó-
veggjum, en inni í þeim brann ljós.
Svo heyrði hún mikið hundagelt
og mannamál. Hún vissi, að Peeguk
reyndi að lyfta henni af sleðanum,
en féll í fönnina og lá hreyfingar-
laus.
Framhaldið var henni draumur.
Þegar hún vaknaði, var henni hlýtt,
henni fannst fara þægilega um sig,
og Hinn síðkomni svaf við hlið
hennar. Hún lá alveg kyrr, athug-
aði tjaldið með hálfluktum augum
og naut þess að finna orkuna
streyma á nýjan leik um líkamann.
Stormurinn var þagnaður. Peeguk
lá á bakið skammt frá henni, augu
hans voru lokuð og frostblöðrur
til og frá um andlitið. Hvítur mað-
ur sat nærri Peeguk — hann horfði
alls ekki á þau, en reit í eitthvað,
sem Oomgah vissi að var bók. Hún
braut heilann um hvaðan hann
fengi skriftina, sem hann reit í
bókina. Ofn stóð innst í tjaldinu,
og hún kannaðist við lykt brenn-
andi lýsis — undarlegs lýsis. Lampi
hékk niður úr mæniásnum, en þessi
mæniás var annars stærsta tré, er
Oomgah hafði séð á æfi sinni, ef
frá er talinn hvalfangarinn, sem
hún hafði séð við Auðnarey. Þarna
voru hlaðar af köðlum og alls kon-
ar kössum. Hvíti maðurinn var
rauður í andliti og rauður um
hendurnar, með stutt, brúnt skegg,
en augu hans voru grá eins og
sjórinn, þegar snjórinn kemur og
svörtu svanirnir flýja til suðurs.
Annar maður kom inn, leit á
gestina og rétti hinum manninum
einhverja smáhluti, alhrímaða. —
Þessir smáhlutir voru rannsakaðir
með mikilli nákvæmni, og að því
loknu var meira skrifað í bókina.
Nýkomni maðurinn sagði eitthvað
og fór svo út aftur. Litlu seinna
stóð maðurinn með rauða andlitið
á fætur og nam staðar við hlið
Oomgah.
„Þér líður betur núna?“ Hann
talaði Husky-mállýzku, dálítið
stirða en vel skiljanlega.
Hún kinkaði kolli.
„Hvað heitirðu?"
„Oomgah.“ Hún snart brjóst sitt.
„Þetta er Pyack, nú níu mánaða
gamall.“
Maðurinn brosti. „Ég hefi séð
Pyack. En hver er þessi maður?“
„Peeguk, bóndi minn.“
„Eruð þið komin langt að?“
Oomgah vissi það ekki. „Við yfir-
gáfum ísinn fyrir tveim tunglum,
végna þess að þar var engan mat
að hafa lengur. Hvaða staður er
þetta?“
Macgregor hóf loðnar augna-
brúnirnar lítið eitt. Stjórnin 1 Ot-
tawa hafði sent hann hingað, til
þess að mæla hita og úrkomu og
yfirleitt til þess að safna þeim fróð-
leik, sem fást mætti, um þennan
stormasama landshluta. — Hann
skildi, að þessir Eskimóar myndu
vera strandbyggjar, en aðseturs-