Dvöl - 01.01.1944, Síða 23

dvöl
17
ráð séu til þess eins og margs ann-
ars. í fornöld fóru íslendingar
sjálfir millurn landa og seldu varn-
idg sinn í öðrum löndum. En eftir
að harðindi, pestir og eigingirni
áhlutvandra rnanna höfðu úttæmt
landsins krafta, höndluöu þýzkir
°g enskir við landið. Síðan tók kon-
llligur höndlanina að sér sjálfur
°g kallaðist þá bundin, af því þá
Var fast verðlag á öllum vörum og
ebgum öðrum var leyft aö höndla
Vlð landið. Á næstliðinni öld
ráðslöguðu menn um að viðrétta
landsins hag, og þótti það þá væn-
*egast að gefa höndlanina fría, sem
Þeir svo kölluðu, en þá fór verst,
t*vi aldrei hefur höndlanin í raun-
lnni verið meira bundin á íslandi
en síðan, þó hún sé frí að orði
kvaðnu.
En það fyrsta, sem maður kynni
a® geta bætt höndlanina nokkúð
rneð, er að vanda allar kaupstaða-
vörur sem bezt, og einkanlega
^íónasaum, sem mjög fer versn-
anöi í landi voru, líka þvott á ullu
°g verkun á fiski.“
Þjöðólfur: „Það má ræfillinn
Sera í minn stað. Maður fær ekkert
^etra verð fyrir góðu vörurnar en
k^r slæmu. Ég segi fyrir mig, ég
Í0e enda betri prísa á mínum slæmu
vörum, sem eru samtíningur úr
011um áttum frá landsetum mínum
skuldanautum, af því ég geri
^rjúga höndlan árlega, en fátæk-
^hgarnir, sem hafa góðar en litl-
ar vörur.“
Aðkomumaður: „Því er verr, aö
þetta er satt, Þjóðólfur minn, en
ef allir vildu leggjast á eitt -og
vanda vörurnar sem bezt, þá fengju
kaupmennirnir meira fyrir þær ut-
an lanas og gæfu okkur svo meira
fyrir þær árið eftir, en þá þyrfti
maður að kunna vel til tóvinnu,
verkunar á fiski o. s. frv.“
Sighvatur, Þjóðólfur, Önundur.
(í einu hljði) : „Blessaður fræddu
okkur nokkuð meira um alla þessa
hluti, ,sem við höfum um rætt, okk-
ur virðast þeir íhugunarverðir.“
AÖkomumaður: „Ekki get ég það
í þetta sinn, en ef ykkur þykir mik-
i!s um varða að fræðast um þessa
og aðra slika hluti, svo að þið get-
ið sjálfir dæmt um, hvort þeir muni
geta orðið að nokkrum notum eða
ekki, (því það er ætíð bezt að yfir-
vega hvern hlut sjálfur, svo mað-
ur ekki sé að öllu kominn upp á
annarra umdæmi), þá vil ég koma
hingað árlega á þennan stað og
segja ykkur dæmisögur. af hverj-
um þið munuð geta töluvert fræðzt
um téða hluti.“
Sighvatur: „Haf þú mikla þökk
fyrir, gamli maður. Ég skal koma
hingað hvert ár á þennan dag til
að heyra sögur þínar. Ég ætla, að
bústjórn og landbúnaður yfir ,*öf-
uð muni ekki síður en aðrar at-
hafnir útheimta þekkingu og kunn-
áttu. Enginn þykist geta náð full-
komnun í neinu handverki, nema
hann læri nákvæmlega allt, hvað
þar til heyrir, í mörg ár, en allir
þykjast geta verið bændur, þó þeir
í rauninni kunni lítið eða næstum