Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 30

24
DVÖL
Fáðu þér eina
Eftir Otto Kun<;
Andrcs Kristjiínsson þýddi
Sú merkilega uppfinning, sem
hér veröur skýrt frá, og nærri
haföi sett heiminn á annan end-
ann, átti sér stað nokkrum árum
eftir 1950. Uppfinningamaðurinn,
dr. Pankreas Pepsin, átti heima í
einni af höfuðborgum Norður-
landa og taldi sjálfan sig meðal
leiðandi manna í sinni vísinda-
grein.
Dr. Pepsin var annars þekktur
meðal vísindamanna borgarinnar
sem töluvert hugkvæmur efna-
fræðingur og lífeðlisfræðingur.
Hann hafði komið sér upp afar
fátæklegri vinnustofu í gömlum
bifreiðaskúr að baki húsinu, sem
hann bjó í ásamt systur sinni,
henni Agidu Pepsin.
Þessi ágæta systir hafði undan-
farnar vikur tekið eftir því, að
bróðirinn, sem venjulega var mjög
alvörugefinn, eins og vísinda-
manni sómdi, var undarlega hvik-
ull og annarlegur í framkomu, og
þetta háttalag hans ergði hana
mjög. Til allrar hamingju dvaldi
hann mestan hluta dagsins inni-
lokaður í vinnustofu sinni. (Allar
óþefsgufur voru sem sé gersam-
lega forboðnar inni í sjálfri íbúð-
inni).
Hún gat þó oftast úr stofu sinni
séð hvað honum leið gegnum
hínn stóra glugga vinnustofunnar.
Oftast var hann álútur viö til-
raunaglösin sín og bullsveittur
með herptar varir og hjúpaður
viðbjóðslegri gufu, sem steig upp
frá margs konar belum. En hvít-
mýsnar, sem hann hafði til til-
rauna í stálnetsbúrinu, bókstaf-
lega dönsuðu á afturfótunum
kringum ætiskál, og tifuðu fram-
löppunum framan á maganum, en
bróðir hennar bætti sífellt ein-
hverjum dropum í skálina.
Fimmtudagsmorgun nokkurn varð
henni eitt sinn litið á andlit bróð-
ur síns, sem mótaði fyrir gegnum
fjólubláan gufumökk, og sá sér til
skelfingar, aö það var afskræmt
og æðislegt. Það skein í tennurnar
og munnurinn var glenntur út
undir eyru. Hún setti upp van-
þóknunarsvip yfir því, að hann
skyldi leyfa sér að gera hana svona
hrædda. Skömmu seinna kom
hann inn til morgunverðar. Hún
heyrði hann hengja upp hattinn
sinn og hósta. Nei, það var ekki
hósti, nú heyrði hún það. Hann hló
—• hló eins og vitfirringur af engu.
Hún hleypti brúnum og strengdi
svipinn. Þetta var óþolandi, og
þetta leyfði hann sér í hennar
húsum!
Nú kom hann inn í stoíuna.