Dvöl - 01.01.1944, Side 33

dvöl
27
blátt áfram upp í fólk. Já, þannig
vill fólkið hafa það nú á dögum.
Ha-ha-ha.“
Þeir lofuðu honum að hlæja og
jafna sig stundarkorn, en svo
stungu þeir saman nefjum og
ræddu málið.
,Já, hvílík blessun, nú skal kveða
að óperettunni minni“, ískraði í
Nierensteiner. „Mér nægir alveg
búfræðingurinn og losa mig við
hinn leirbullarann, og set svo alla
leikarana á hálf laun. Ég gæti
jafnvel komizt af án þeirra“.
Og nú var tekið til starfa. Við
hvert sæti í leikhúsinu var festur
snotur blævængur með áprentaðri
leikskrá, og við hann var fest lítil
askja með áletruninni: Pipar-
myntur. Kvenfólkið tók að muðla
Þær og bauð síðan karlmönnunum
■— sagan endurtekur sig. Og eftir
skamma stund lék allt húsið á
Þræði. Fyrst var hláturinn mjó-
róma og háspenntur, en brátt
bættist bassahlátur karlmannanna
við, og síðan heyrðist ekkert nema
Þagnarlaus hláturÞruman, sem
ekki linnti einu sinni milli þátta,
eða meðan ljósaauglýsingarnar
voru sýndar. Og er sýningin var á
enda, streymdi fólkið með glymj -
andi gleðilátum út úr húsinu og
hláturelfan flæddi yfir götur og
torg hins sofandi bæjar.
Næsta dag sögðu leikdómararnir,
aö þessi óperetta væri merkasta
fyrirbrigði leikársins, og meistara-
verk sem gamanleikur, þrungin
kátínu og fjöri. Snillingur var
fram kominn.
Einn einasti leikdómari var á
annarri skoðun, en orsökin var sú,
að sýrurnar í maga hans voru í ó-
lagi og hann neitaði sér strang-
lega um öll sætindi, jafnvel þótt
þau væru ókeypis og gefin sem vin-
semdarvottur frá leikhússtjóran-
um. Hann kallaði leikritiö og
sýninguna alla „eyðimörk heimsk-
unnar“ og hneykslaðist mjög á
tilefnislausum vitfirringshlátri
leikhúsgesta.
Stuttu seinna komu svo hlát-
urtöflur dr. Pepsin á markaðinn
undir nafninu: ridol — hláturlyflð
undursamlega. Þekkt sælgætis-
gerð, undir nafninu Drops, kom á
fót sérstakri deild til þessarar
nýju framleiðslu. Töflurnar voru
hafðar með piparmyntukeim,
súkkulaðibragði, vanillulykt eða
lakkrísbragði, til þess að þær væru
við allra hæfi og smekk.
En bragðið varð þó ekki lengi
aðalatriðið, því að áhrif lyfsins —
sem byrjuðu með hnerra — komu
yfir fólkið sem þruma úr heiðu
lofti. Annars var fjöldi annarra
undralyfja á markaðinum um
sama leyti, s. s. gegn offitu, hæsi,
freknum o. fl„ svo að heyja varð
látlaust auglýsingastríð til þess að
afla hláturlyfinu gengis. Auglýs-
ingasnápar örkuðu um strætin
með spjöld með feitum áletrunum
svo sem:
Hvers vegna syrgja og sakna,