Dvöl - 01.01.1944, Síða 36

:ö
DVÖL
verður heillandi og hin gínandi
heimska svalandi vísdómslind. Það
er sjálf sálin, sem ég breyti —
hugarfarið. Og allt veltur á hugar-
farinu. Allt má ganga á afturfót-
unum í heiminum. Maður fær
sér bara eina töflu og hlær.“
„Ágætt,“ öskraði Stroiig. „Þetta
er lífsins Elexír. Nú hef ég strit-
azt við framleiðslu á munngúmi
í 20 ár. Það er róandi að tyggja.
Það gefur hreyfingum líkamans
samræmi. En það er ekki nóg ef
sinnið er súrt. Við verðum næst-
um að skipa fólki að brosa: Keep
smiling. Það varð boðorðið hjá
okkur. Forsetinn með gulltennur
sínar í broddi fylkingar. Engir fýlu-
pokar í U. S. A. En hvað stoðaði
það? Menn brostu að vísu, en það
var uppgerðarbros. Lyfið yðar
markar risaskref í áttina til jarð-
neskrar Paradísar. Nú verður líf og
fjör á gömlu jörð — jarðskjálfti
eilífs hláturs."
Og svo flæddi hláturelfan yfir
allan heiminn. Optimus Strong
stofnaði til voldugrar auglýsinga-
starfsemi í Vesturheimi og lét m. a.
risavagna aka um götur New York
með hvítum hestum fyrir, og vagn-
inn var alskipaður negrum, sem
gáfu ókeypis hláturtöflur hverjum
þeim, sem vildi festa spjald á hatt-
inn sinn og á því stóð:
„Vitið þið hvers vegna ég hlæ?
Jes, Sir. Ég fékk mér eina hlátur-
töflu.“
Eftir stutta stund yfirgnæfði
þúsundraddað hláturkór bílagargið
og umferðaysinn. Flugmennirnif
tóku að skrifa orðið ridol með
reykletri í himinblámann. Stofnað
var til alls konar hlátursamkeppni,
s. s. í háhlátri, þolhlátri, söng-
hlátri, hrossahlátri eða maraþon-
hlátri, en ekki varð ætíð úr þvi
skorið, hver sigur bar af hólmi, því
að leikdómararnir fengu sér líka
töflu og fannst svo allir keppendur
jafn skemmtilegir.
Leikhúsin stóðu nú auð. Fólk
hafði komizt að því, að hægt var
að fá alveg eins góða skemmtun
heima — en miklu ódýrari — í
einni töflu. Jafnvel útvarpshlust-
endurnir urðu færri og færri. Menn
þurftu nú ekki lengur að hlusta á
útvarpstríó eða kvartett til þess að
skemmta sér, og engan langað'i i
danslag. Æðri tónlist og skáldskap-
ur var annars úr sögunni áður en
ridol kom fram.
Optimus Strong sló saman trölis-
hnefum sínum og æpti: „Húrra!
Hvað, sagði ég ekki, að allt þetta
fimbulfamb forfeðra okkar væri
hégómi. Allt þetta, sem þeir köll-
uðu andlegt líf og æðri menningu,
í einu orði sál; það er innantómt
orð. Það var ekki fyrr en ég og
vísindin tóku höndum saman, að
heimurinn leystist úr læðingi."
En alltaf eru einhverjir, sem
berja höfðinu við steininn og þver-
skallast gegn öllum gagnlegum nýj -
ungum. En hláturinn sigraði þá
líka brátt. Löggjafarnir á þingun-
um gáfust brátt upp við að semja
bannlög gegn hlátrinum, eins og