Dvöl - 01.01.1944, Síða 45

D VÖL
39
Eftir hríðina hélzt þoka og
dimmviðri nokkra daga, svo að
stefnan var vandséð, en þegar upp
birti og þeir gátu gert nákvæma
staðarákvörðun, kom í ljós, að þeir
voru staddir á brún Shackleton-
jökuls, og snarbrattur og úfinn
skriðjökull þvergirti leið þeirra, en
hjá honum hefðu þeir sloppið, ef
stefnan hefði verið söm og áður.
Nú tók útlitið að kárna. Langt
fyrir neðan þá var Beardmore-
íökull og ofan á hann urðu þeir að
komast og fara eftir honum út að
jökulmörkunum. En ofan á hann
voru mörg hundruð fet, og leiðin
snarbrött og ógreiðfær. Þeir áttu
tvo kosti að velja: Annar var
sá að fara stóran krók fyrir tak-
biörk skriðjökulsins og eyða með
Því mörgum dýrmætum dögum, og
Það hefðu þeir gert án umhugs-
unar, ef vistir hefðu verið nægar.
Hinn kosturinn var að hætta lífi
sínu og renna sér á sleðanum ofan
íökulinn og freista þess að komast
Þannig niður heilu og höldnu.
Ferðin ofan jökulinn mundi
Verða með ofsahraða og hin bráð-
asta hætta, en þó ákváðu þeir að
^aka þann kostinn, og undirbún-
lugur var þegar hafinn. Þeir festu
haldgóða brodda neðan í leðurskó
sína, til þess að gera sér auðveldara
að ná fótfestu og stjórna sleðunum.
Síðan var lagt af stað út í ís-
hraunið. Hallinn var lítill fyrst í
stað, og þeir stjórnuðu sleðum sín-
Urn örugglega um krákustíga jökul-
brannanna. Þeir höfðu aktaugarn-
ar enn á sér, því að þar var hin
eina björgunarvon, ef einhver
þeirra skyldi lenda í jökulsprungu.
Og þegar sleðinn tók á rás undan
hallanum, létu þeir hann draga sig
á fótskriði. Þannig héldu þeir á-
fram ofan aflíðandi halla og ofan
á brún aðalhlíðarinnar, og hlutu
þegar á þeirri leið ýmis minnihátt-
ar meiðsl, skeinur og skrámur. En
þá bar ört áfram, og það var fyrir
öllu. Ef þeir kæmust þessa leið,
mundi það stytta för þeirra um
þrjá daga, og á því gat líf þeirra
riðið.
Þá hafði að vísu borið sæmilega
hratt fram þennan morgun ofan
á hlíðarbrún Shackletonsjökuls,
miðað við ferðahraða þeirra und-
anfarið, en næsta hálftímann
mundi þó hraðinn aukast að mikl-
um mun og þeir berast mílur veg-.
ar ofan snarbratta jökulhlíðina,
mörg hundruð feta háa.
Teningnum var kastað — einskis
að bíða. Allt var tilbúið, og þegar
skyldi lagt af stað. Snarbratt harð-
fennið var ósporandi, og eftir að
sleðinn væri kominn á skrið,
mundi ógerlegt að tefja för hans
eða sveigja stefnuna, og sá, sem
það reyndi, mundi ekki eftir það
kunna frá tíðindum að segja. Þeir
áttu því aðeins einn kost: Þann að
leggjast flatir á sleðann og láta
andlit sín vísa fram, og fela síðan
guði og hamingju sinni þá' för, er
nú var hafin. Þeir létu frá brún og
sleðinn tók skriðið fús og léttur.
Hraðinn óx stöðugt og var innan