Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 47

DVÖl.
41
Þeir færu sömu leið. Hefði ólin
verið svolítið sterkari, þá------.
Evans gerði nú nákvæma stað-
arákvörðun og komst að raun um.
að þeir voru nú komnir ofan á
Beardmorejökul og höfðu með
þessari hættuför stytt mjög leið
sína og komizt hjá þriggja daga
erfiðu ferðalagi og einnig treint
með því fæðubirgðir sínar, sem
ekki var síður mikils vert.
Þeir slógu tjaldi og fögnuðu þess-
um sigri með ósviknum málsverði.
Síðan héldu þeir áfram för sinni,
glaðir og reifir, til klukkan átta
síðdegis.
Er þeir voru setztir að í nátt-
stað um kvöldið, og skriðnir í
svefnpokana, tóku þeir að gera að
kaunum sínum og skrámum. En
Þótt þá sviði sáran, raskaði það
ekki hið minnsta djúpum og end-
urnærandi svefni þeirra. Og er
þeir horfðu á himingnæfandi og
ógnandi jökulkastalann morgun-
inn eftir og minntust þess, að þeir
Voru sloppnir úr greipum hans,
gleymdust allar þrautir og þján-
ingar á samri stund. Fyrsti áfang-
inn — örðugasti hjallinn — á
heimleið þeirra var að baki. Þann-
ig liugsuðu þeir þennan morgun,
og þannig hefði það orðið, ef ógæf-
an hefði ekki setið um för þeirra.
Yndislegur dagur var framund-
an. Kl. 4,45 árdegis hófu þeir ferð
sína á ný norður eftir Beardmore-
jökli, og eftir sex stunda ferð komu
þeir að fyrsta forðabúrinu. Þar
bættu þeir við sig hinum allra
nauðsynlegustu vistum og héldu
svo áfram.
Næstu nótt var mjög heitt —
fannst þeim — því að mælirinn
seig niður í frostmark. Þessi hiti
olli því, að þeir sváfu eins og selir
fram eftir morgni og lögðu ekki
af stað fyrr en klukkan var orðin
átta. Færið á jöklinum var þó enn
ágætt, þrátt fyrir frostleysið, og
þeir fóru tuttugu og tvær mílur
þennan dag.
Næsta dag komust þeir átján
mílur og þurftu að fara yfir ís-
hraun og jökulsprungur með köfl-
um, en voru þá staddir um fjórtán
mílur frá næsta forðabúri, og Ev-
ans vonaðist til að komast þang-
að auðveldlega næsta dag.
Því má geta nærri, að þeir hafa
verið glaðir í lund yfir hinni skjótu
og happadrjúgu för sinni og hinu
milda veðri, sem bjó þeim vellíðan
og þægindi. Áður en þeir lögðust
til svefns leit Evans út, horfði til
veðurs og leit eftir tjaldinu. Þótt
klukkan væri orðin tíu að kvöldi,
var sól enn á lofti í suðrinu og
himinn var alheiður.
Klukkan sex að morgni daginn
eftir brugðu þeir blundi, felldu
tjaldið og hlóðu á sleðann og hófu
dagferð sína á ný. Nýr dagur var
risinn — dagur, sem enginn þeirra
gleymdi slðán, meðan lífið entist.
Morgunninn var þegar ískyggi-
legur, því að lágþoka breiddi sig
yfir jökulinn eins og teppi. Nú
varð stefnan vönd, því að engin
kennileiti voru nokkurs staðar