Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 58

52
ÐVÖL
Mfkael erkiengill og kölski
Eftir tíny de Maupassant
Þegar ég sá töfrahöllina úti í
hafinu fyrsta sinn, var ég staddur
í Cancale. Ég greindi hana aðeins
sem gráan skugga, sem bar við
misturhimin.
Um sólarlagsbil sá ég hana aft-
ur frá Avranches. Sandurinn var
rauður, sjóndeildarhringurinn var
rauður, allur hinn faðmbreiði flói
skartaði rauðu. Hið þverhnípta
klaustur eitt, sem reis frá hinum
rauða fleti, langt frá landi, eins
og höfuðból í ævintýri, sem í sinni
furðulegu og ólýsanlegu fegurð
bindur mann í draumvitund, virt-
ist nær svart í fölnandi purpura-
litum dagsins.
Um næstu dagmál var ég á leið
yfir sandinn í áttina að klaustr-
inu.'1’) Ég starði stöðugt á þessa
fágætu og stórfenglegu furðu-
smíði, sem er risavaxin sem fjall,
og þó eins og mynd í mjúkum lín-
um, gimsteinum greypt. Því nær
sem dró óx undrun mín og hrifning,
svo að mér fannst, að ekkert í
*) Mort Saint Mikael er berghamar í
.'íormandí. Hann stendur upp úr sjónum
sippkorn frá aðalströndinni og er að'eins
tengdur landi með sandeyri. Efst á hamr-
inum gnæfir gamalt klaustur Benedikts-
reglunnar, sem teljast má einstakt furðu-
verk byggingarlistarinnar. Þessi staður er
talinn meðal hinna sérkennilegustu og
fegurstu í Frakklandi.
heimi væri dásamlegra eða full-
komnara. Svo lotningarfullur sem
ég heimsækti guðavé gekk ég um
sali, súlnagöng og vanhirt mynda-
söfn. Ég starði hugfanginn á
granna klukkuturna, sem bera svip
eldflaugar, er send er til himins.
Ég athugaði óreglulegar þyrpingar
turna og drekahöfða og dáðist að
öllu hinu margvíslega og smágerða
skrauti, sem leit út eins og flug-
eldar úr steini eða knipplingar úr
granit. Þetta er sannkallað furðu-
verk byggingarlistarinnar.
Er ég stóð þarna, fallinn í leiðslu,
ávarpaði mig normannskur bóndi.
Við tókum tal saman, og hann
sagði mér söguna um Mikael erki-
engil og Kölska.
Efahyggjumaður sagði einu
sinni: Guð skóp manninn í sinni
mynd, en maðurinn launaði fyrir
sig og skóp guð í sinni mynd.
Þessi orð rúma eilífan sannleika.
Það væri mjög fróðlegt að safna
hinum margvíslegu guðdómslýs-
ingum hinna ýmsu trúarbragöa.
Safna þeim á sama hátt, og menn
hafa safnað þeim helgisögnum,
sem til eru um hina ýmsu verndar-
dýrlinga. Guðir negranna eru
grimmir og éta menn, og Múham-
eðstrúarmenn, sem lifa í fjölkvæni,
hugsa sér, að í Paradís sé gnægð
fagurra kvenna.