Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 60

54
máli. Ég geri allt og sé um allan
búskapinn gegn því að ég fái helm-
ing uppskerunnar. Gengur þú að
því?“
Kölski, sem er að eðlisfari mjög
heimskur, gekk þegar að þessu til-
boði. Hann setti það aðeins upp, að
hann fengi dálítið af skelfiski, sem
mikið veiðist af umhverfis hamar-
inn, og honum þótti sérstakt sæl-
gæti. Engillinn lofaði því.
Þeir tókust nú í hendur, og
spýttu svo útundan sér, að góðum
og gömlum sið, til þess að stað-
festa þennan samning. Síðan sagði
engillinn:
„En nú verður allt að fylgja á-
kveðnum reglum. Ég vil ekki að
þú komir og ásakir mig eftir á.
Þú skalt nú sjálfur ákveða, hvort
þú vilt heldur fá það af uppsker-
unni, sem vex ofan jarðar, eða hitt,
sem vex niðri í jörðinni".
Kölski hugsaði sig um stundar-
korn. Svo sagði hann með spek-
ingssvip.
„Ég vil heldur það sem vex of-
an jarðar.“
„Þá er það útrætt mál,“ sagði
engillinn.
Síðan fór hann heim.
En þegar liðið var hálft ár frá
þessum tíma kom í ljós, að ekki
var annað ræktað á jörðum Kölska
en gulrætur, rófur, laukur, eða aðr-
ar þær jurtir, sem bera rótar-
ávexti, en gefa engan arð af yfir-
vexti sínum.
Kölski fékk því ekkert þetta ár-
ið. Hann vildi rjúfa samninginn,
D VÖL
og kallaði Mikael erkiengil klækja-
ref.
En engillinn hafði nú fengið
áhuga fyrir akuryrkju. Hann
heimsótti nú Kölska í annað sinn
og sagði:
„Ég get fullvissað þig um, að
þetta var ekki af yfirlögðu ráði
gert. Þetta var einskær tilviljun,
og að svona fór er alls ekki mín
sök. En til þess að bæta þér þenn-
an skaða, vil ég nú bjóða þér, að
næsta ár fáir þú allt, sem vex niðri
1 jörðinni.“
„Látum það gott heita,“ sagði
Kölski.
En næsta vor voru allir akrar
Kölska sánir þroskuðum rúgi og
fegursta hveiti, höfrum, hör,
smára, ertum eða öðrum jurtum,
sem bera arð sinn í aldinum ofan
jarðar.
Kölski fékk ekkert heldur það
árið og varð öskuvondur.
Hann tók nú allar sínar jarðir
I
í eigin umsjá aftur og skellti
skollaeyrum við, ef minnzt var á
frekari samninga.
Þannig leið heilt ár. Frá bústað
sínum á hinum einstæða hamri
horfði Mikael erkiengill yfir hina
laðandi, frjóu jörð, þar sem Kölski
gekk um og plægði og sáði, tók síð-
an uppskeruna heim og þreskti
kornið. En englinum lá við sturlun
vegna vanmáttar síns.
En þar sem hann gat nú ekki
framar leikið á Kölska, ákvað hann
að hefna sín á honum, og hann
heimsótti hann og bauð honum