Dvöl - 01.01.1944, Síða 61

dvöl
55
til miðdegisverðar næstkomandi
mánudag.
„Þú hefur ekki verið heppinn í
viðskiptum þínum við mig,“ sagði
hann, „það veit ég, en ég þoli ekki
að nokkur misklíð sé á milli okkar,
og. treysti því þess vegna, að þú
komir.“
Kölski, sem er í einu sælkeri og
heimskingi ,tók þegar boðinu. Hinn
ákveðna dag klæddist hann sínum
beztu fötum og lagði af stað í heim-
boðið.
Mikael tók forkunnarvel á móti
honum og leiddi hann að borði,
sem svignaði undir hinum löstætu
réttum.
Er þar fyrst að telja kryddspað
°g hænsnanýru með brauðsnúðum
og tvo stóra skelfiska í rjómadýfu.
har á eftir kom inn girnilegur,
hvítur kalkún, úttroðinn ávöxtum,
i vínsultu, og á eftir honum ljúf-
fengasta lambasteik, er var meyr
sem viðsmjör. Þá kom alls konar
Srsenmeti og ávextir, og að síðustu
bviðjafnanleg terta, sem ilmaði
eins og hunang. Með henni var
árukkinn eplamjöður og rauðvín.
^n hverjum rétti var skolað niður
^eð staupi af eplabrennivíni.
Kölski drakk og át eins og hák-
Ur. þar til hann tók að stynja og
r°Pa af fylli.
En þá reis engillinn úr sæti sínu
i allri sinni tign og hrópaði þrum-
andi röddu:
„Hvað er þetta? Þegar ég er við-
sfaddur-----þegar ég er viðstadd-
Ur leyfir þú þér.------Varmenn-
ið þitt. — Ég skal sannarlega kenna
þér betri siði.“
Kölski varð dauðhræddur, stökk
á fætur og tók á rás, en engillinn
greip staf og elti hann.
Þeir hlupu þannig um sali og
súlnagöng, upp og niður tröppur,
stukku út í loftið og hentust milli
þakbrúna og drekahöfða.
Kölski var að niðurlotum kom-
inn af kveisu, en hljóp þó sem
hann mátti, og að síðustu var hann
staddur á efstu hvelfingunni, en
þaðan er útsýnið bezt yfir flóann
og bæina á ströndinni. Lengra
komst hann ekki, og engillinn, sem
hafði króað hann þarna, spark-
aði honum í ofsabræði eins og
knetti út í geiminn.
Kölski þaut nú eins og kastspjót
gegnum loftið og féll síðan til jarð-
ar rétt hjá þorpinu Mortain. Svo
var fallið mikið, að horn hans og
klær sukku djúpt í bergið, og þar
geta menn enn í dag séð tákn hins
mikla falls.
Hann skreiddist þó á fætur, en
var svo limlestur, að hann var ör-
kumla upp frá því. En um leið og
hann stóð á fætur, varð honum
litið á borgina á hamrinum. Hún
var umvafin gullnum ljóma hníg-
andi sólar. Þá skildist honum, að
hann mundi aldrei framar eiga við-
reisnar von í þessari baráttu.
Hann sá, að nú var réttast að
draga sig í hlé.
Svo haltraði hann af stað með
brotin bein til fjarlægari héraða
og eftirlét óvini sínum allar sínar