Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 68

62
D V Ö I-
hlýddi honum ævinlega án þess að spyrja nokkurs. Svo settist Karl
Tiflín og teygði sig í eggjafatið.
„Ertu til með beljurnar, Billi?“ spurði hann.
„Þær eru 1 neðri réttinni," sagði Billi. „Ég gæti svo vel farið einn
með þær.“
„Auðvitað gætirðu það. En maður er manns gaman. Þar að auki yrðir
þú alveg skrælþurr í kverkunum." Karl var í léttu skapi þennan
morguninn.
Móðir Jóa rak inn höfuðið. „Hvenær heldurðu að þú komir aftur,
Karl?“
„Það veit ég ekki. Ég þarf að hitta menn í Salínu. Ég get orðið fram
í myrkur."
Eggin og kaffið og kexið hurfu á svipstundu. Svo fóru piltarnir út
og Jói á eftir. Hann horfði á þá stíga á bak hestunum og reka sex
gamlar kýr út úr réttinni og yfir hæðina í átt til Salínu. Þeir ætluðu
að selja þær í sláturhúsið.
Þegar þeir voru horfnir upp af brúninni gekk Jói upp í brekkuna
bak við bæinn. Hundarnir komu fyrir húshornið og teygðu sig og
geispuðu af ánægju — Matti Mörður með langa loðna skottið og
gulu augun, og Stormur, fjárhundurinn, sem hafði drepið úlf og misst
annað eyrað í þeim leik. Heila eyrað reis nú meir en vera bar á skozk-
um fjárhundi. Billi Búkk sagði að það færi alltaf þannig. Hundarnir
báru trýnið spekingslega að jörðinni og héldu svo áfram, en voru að
smálíta við til að sjá hvort drengurinn kæmi ekki á eftir. Þeir löbb-
uðu upp í hænsnagarð og sáu lynghænu vera að éta með hænsnunum.
Stormur elti hænsnin dálítið til að æfa sig, ef hann skyldi einhvern
tímann komast í fjárhóp. Jói hélt áfram út á stóra akurinn og grænar
kornstengurnar náðu honum yfir höfuð. Graskerin voru enn smá. Hann
hélt áfram út að malurtabrúskunum, þar sem köld lind bunaði úr pípu
ofan í víðan stamp. Hann laut niður og drakk út við grænan mosa-
gróinn barminn, þar sem vatnið var bezt. Svo leit hann við og horfði
ofan á bæinn, lágt, skýþvegið íbúðarhúsið umvafið blágresi, og langa
skálann hjá sýprustrénu, þar sem Billi Búkk hafðist einn við. Jói gat
séð stóra svarta pottinn undir sýprustrénu, þar sem grísirnir voru
skubbaðir. Nú var sólin að koma upp yfir brúnina og glampaði á skjalla-
hvít bæjarhúsin og útihúsin og brá mildum ljóma yfir döggvott grasið.
Bak við hann, í háu malurtunum, hoppuðu fuglarnir um, og það skrjáf-
aði í þurru laufinu. íkornarnir blésu hvellt úti á hæðunum. Jói leit
aftur niður á bæinn. Það lá einhver óvissa í loftinu, hugboð um breyt-
ingu og missi og tilkomu nýrra, óþekktra hluta. Tveir stórir svartir