Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 74

68
D V Ö Ii
ann eins og hann hafði alltaf séð Billa Búkk gera, og raulaði með
djúpri rödd: „Svona, svona, karlinn minn.“ Folinn slaknaði smátt og
smátt. Jói kembdi og burstaði unz kominn var bingur af hrosshári í
básinn og feldurinn hafði tekið á sig dimmrauðan blæ. í hvert sinn
sem hann hætti fannst honum hann hefði getað gert betur. Hann
fléttaði faxið og ennistoppinn í ótal smádindla, og svo rakti hann. þá
sundur og kembdi hárið slétt á ný.
Jói heyrði ekki þegar móðir hans gekk inn i húsið. Hún var reið þeg-
ar hún kom, en þegar hún sá folann og Jóa gælandi við hann, varð
hún gripin undarlegu stolti. „Ertu nú búinn að gleyma viðarkassanum?"
spurði hún blíðlega. „Það er komin nótt og ekki kvintini af eldivið í
bænum, og svo er eftir að gefa hænsnunum.“
Jói hengdi upp áhöldin í flýti. „Ég var búinn að gleyma því, mamma.“
„Jæja, en hér eftir skaltu alltaf gera verkin þín fyrst. Þá er víst að
þú gleymir þeim ekki. Ég er hrædd um að þú viljir gleyma æði mörgu,
ef ég hef ekki auga á þér.“
„Má ég fá gulrætur handa honum í garðinum, mamma?“
Hún varð nú að hugsa sig um það. „Ja — ætli það ekki, ef þú tekur ekki
aðrar en þær sem eru stórar og trénaðar."
„Gulræturnar eru svo góðar upp á hárbragðið,“ sagði hann, og aftur
fann hún undarlegan straum af stolti fara um sig.
Jói beið þess aldrei að glymhyrnan vekti hann, eftir að folinn kom.
Venjulega læddist hann fram úr áður en móðir hans vaknaði, smeygði
sér í fötin og fór kyrrlátur ofan í hesthús til að hitta Gabílan. Á grá-
um, kyrrum morgnum, þegar jörðin og húsin og trén voru silfurblá og
dökk eins og myndfilma, lámaðist hann ofan eftir, fram hjá sofandi
steinunum og sýprustrénu. Kalkúnarnir sem sátu í trénu ofar stökk-
færi úlfanna klúkkuðu syfjulega. Akrarnir glóðu í kuldalegri morgun-
skímunni og í dögginni voru greinileg spor eftir kanínur og hagamýs.
Blessaðir hundarnir komu tréstirðir út úr kofunum sínum, reiðir og
urrandi. Svo fundu þeir lyktina af Jóa og hringuðu skottin og dilluðu
þeim í kveðjuskyni — Matti Mörður með langa loðna skottið, og Storm-
ur, hinn tilvonandi fjárhundur. Svo skreiddust þeir aftur inn í volg bælin.
Þetta var dásamleg og dulræn ferð fyrir Jóa — alveg eins og draum-
ur. Fyrst eftir að hann eignaðist hestinn hafði hann gaman af að
kvelja sjálfan sig á leiðinni með því að hugsa sér að Gabílan væri nú
ekki á básnum sínum, og það sem verra væri, hann hefði aldrei ver-
ið þar. Og hann átti sér fleiri slíkar mjúksárar hugrenningar. Hann
hugsaði sér að rotturnar hefðu nagað stór göt á rauða hnakkinn, og
mýsnar hefðu étið taglið á Gabílan svo það væri orðið þunnt og rytju-