Dvöl - 01.01.1944, Síða 75

DVÖL
69
legt. Hann hljóp oftast síðasta spölinn að húsinu. Hann tók ryðgaða
hespuna af kengnum og fór inn, og það var sama hvað hljóðlega hann
opnaði, alltaf skyldi Gabílan horfa á hann yfir spilið. Hann hneggjaði
lágt og stappaði framfætinum, og það var skært leiftur í augunum eins
og sæi i glóð.
Stundum var Billi Búkk fyrir í húsinu að kemba dráttarhestana og
leggja á þá, ef eitthvað átti að nota þá. Billi stóð við hliðina á hon-
um og horfði á Gabilan og hann sagði Jóa heilmikið um hesta. Hann
útlistaði það hvað þeir væru voðalega hræddir um fæturna á sér, svo
að maður yrði að smá prófa að lyfta á þeim fótunum og slá á hófana
til að losa þá við hræðsluna. Hann sagði honum hvað þeim þykir vænt
um að talað sé við þá. Hann yrði að tala við hestinn öllum stundum og
segja honum ástæðuna til hvers eins. Billi var reyndar ekki viss um
að hestar skildu allt sem við þá var sagt, en það væri ómögulegt að
segja hve mikið þeir skildu. Hestar væru aldrei kargir ef einhver sem
þeim þætti vænt um skýrði þeim frá málavöxtum. Billi gat nefnt dæmi
um þetta. Hann hafði til að mynda vitað hest sem var yfirkominn af
þreytú reisa sig þegar honum var sagt að ekki væri nema spölkorn á
leiðarenda. Og hann hafði vitað hest vitlausan í hræðslu verða alveg
óttalausan þegar húsbóndi hans sagði honum hvað það var sem
hræddi hann. Meðan Billi var að tala við hann á morgnana, skar
hann tuttugu—þrjátíu hálmstrá í smábúta og stakk þeim undir hatt-
bandið. Á daginn þurfti hann svo ekki annað en að seilast í einn þeirra
ef hann vildi stanga úr tönnunum á sér eða hafa eitthvað til að japla.
Jói hlustaði með athygli, því hann vissi það sem almælt var, að
Billi Búkk var ágætur hestamaður. Sjálfur átti Billi Indjánahest, sina-
stæltana breiðhöfða, sem fékk næstum ævinlega fyrstu verðlaun á gripa-
sýningunni. Billi gat snarað nautkálf, brugðið með reipinu tvöfaldri
sjálfheldu 'um söðulhornið og farið síðan af baki, og þá þreytti hest-
urinn bola eins og veiðimaður fisk, hélt kaðlinum strengdum unz hann
skall flatur eða uppgafst.
Á hverjum morgni, þegar Jói var búinn að kemba og strjúka hest-
inn sinn, tók hann grindina frá básnum, og Gabílan ruddist fram hjá
honum og hljóp gegnum húsið út í rétt. Þar hljóp hann hring eftir
hring, og stundum tók hann undir sig stökk og kom niður á beina
fsetur. Svo stóð hann titrandi með sperrt eyrun, ranghvolfdi í sér aug-
unum svo að mataði í hvítt og lézt vera voða hræddur. Að síðustu gekk
hann frísandi yfir að vatnsþrónni og dýfði flipanum niður í alveg upp
að nösum. Þá varð Jói hreykinn, því hann vissi að eftir þessu mátti
ðæma hesta. Bikkjurnar snerta vatnið með blá flipanum, en fjörugir