Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 77

dvöl
71
hálf gramur, þegar hann sá folann stanza og þjóta af stað, brokka og
stökkva eftir nótum.
„Hann er að verða hálfgerður loddarahestur,“ sagði hann nöldrandi.
„Svoleiðis hestar eiga ekki við mig. — Það fer með allan virðu-
leik hestsins að láta hann gera kúnstir. Loddarahestur er rétt eins og
leikari — enginn virðuleiki, enginn persónuleiki.“ Og hann bætti við:
„Eg held það sé bezt að þú farir að leggja á hann áður en langt um
líður.“
Jói þaut inn í skemmuna. Hann hafði upp á síðkastið æft sig í
hnakknum á saggrindinni. Hann lengdi og stytti í ístöðunum sitt á
hvað, og gat aldrei gert það mátulegt. Stun'dum er hann var setztur
upp á saggrindina innan um dragólar, kraga og klafa, sem héngu allt
í kring, reið hann á burt úr skemmunni. Hann hafði riffilinn sinn á
hnakknefinu. Hann sá akrana þjóta fram hjá og hlustaði á dansandi
hófatakið.
Það var mesta stímabrak við að leggja á hestinn í fyrsta sinn.
Gabílan jós og prjónaði og kastaði af sér hnakknum áður en hægt
væri að festa gjörðina. Það varð að setja hann á aftur og aftur þangað
til að lokum hesturinn lét hann afskiptalausan. Og þá var ekki síður
erfitt að gyrða hann. Með hverjum deginum herti Jói meir á gjörð-
iúni, þangað til hestinum var á allan hátt orðið sama um hnakkinn.
Þá kom röðin að beizlinu. Billi sýndi honum hvernig átti að nota lakk-
rísræmu fyrir mél þangað til hesturinn væri orðinn vanur því að hafa
eitthvað uppi í sér. „Auðvitað gætum við nauðgað honum til alls,“
sagði Billi, „en þá mundi hann ekki verða eins góður hestur. Þá mundi
hann alla tíð verða hálf hvumpinn."
I fyrsta sinn sem beizlið var lagt við hann skók hann hausinn og
lapiaði mélin þangað til blóðið fór að renna út úr munninum á honum.
Hann reyndi að nudda beizlið fram af sér á stallfjölinni. Eyrun gengu
íram og aftur og augun urðu rauð af ótta og tryllingi. Jói var ánægður,
Því hann vissi að það verða ævinlega jálkar, sem ekki eru óþægir í
tamningu.
Og Jói skalf af tilhugsuninni um það er hann sæti í hnakknum í
^yrsta sinn. Líklega mundi hesturinn kasta honum af sér. Það væri
ehgin skömm að því. En það væri skömm að því ef hann sprytti ekki
strax á fætur og færi aftur á bak. Stundum dreymdi hann að hann
laegi skælandi í forinni og þyrði ekki að stíga aftur á bak. Smánin úr
^raumnum sat í honum fram yfir miðjan dag.
Gabílan stækkaði mjög ört. Hann hafði nú ekki lengur hina löngu