Dvöl - 01.07.1946, Blaðsíða 16

Í58
DVÖL
vatninu, svo gusurnar gengu út úr
balanum. Eftir eina eða tvær mín-
útur sneri hún sér við og rigsaði
yfir garðinn og þurrkaði af hönd-
unum í svuntuna sína á leiðinni.
„Vilhjálmur,“ kallaði hún í mig,“
„farðu inn í húsið og haltu þig
þar þangað til ég kem heim.
Heyrirðu hvað ég segi, Vilhjálmur.“
„Já, mamma," sagði ég og labb-
aði í áttina að dyrunum.
Hún flýtti sér út úr garöinum og
upp götuna. Það var leiðin út að
húsi frú Weatherbee. Hún átti
heima hér um bil þrjá mílufjórð-
unga frá okkur.
Ég stóð á gægjum við bakdyrnar
þangað til mamma beygði yfir
götuna við næsta horn, en svo
hljóp ég kringum húsið og þvert
yfir auðu lóðina hans Jóa Hamm-
onds ofan að ánni. Ég vissi um
styttri leið út að húsinu hennar
frú Weatherbee, af því ég hafði
mörgum sinnum farið hana, þegar
ég var á kanínuveiðum með Sæta-
Surti. Sæti-Surti hélt því alltaf
fram, að það væri gott að þekkja
beinar leiðir í allar áttir; það var
aldrei að vita, hvenær á þeim
þurfti að halda.
Ég var feginn að ég skyldi þekkja
styttri leiö út eftir til frú Weath-
erbee, því mamma mundi hafa séð
mig, ef ég hefði elt hana.
Ég hljóp alla leiðina út eftir og
lættist innan um víðinn á árbakk-
anum, alveg eins og við Sæti-Surt-
ur höfðum alltaf gert, þegar við
vorum á kanínuveiðum. Þegar ég
var kominn fast að húsi frú Weath-
erbee stanzaði ég og svipaðist um
eftir pabba, en gat hvergi komið
auga á hann. Og frú Weatherbee
sá ég ekki heldur.
Svo óð ég yfir ána og hljóp upp
götuna, upp að húsinu og gætti
þess að skýla mér bak við girð-
inguna, sem var þakin vínviði.
Ég var lengi að komast upp að
garðinum, og þegar ég gægðist
fyrir hornstólpann, sá ég ídu
standa við hliðið. Hún stóð þarna
grafkyrr og barði af sér flugurn-
ar með taglinu. Ég hugsa, að hún
hafi undir eins þekkt mig, því
hún sperrti bæði eyrun upp í loft-
ið og virti mig fyrir sér.
Ég var byrjaður að læðast með
fram garðinum, þegar mér varð
litið yfir garðinn, og sá mömmu
koma hlaupandi. Hún brunaði yfir
bómullarraðirnar og stefndi beint
á bakgarðinn.