Dvöl - 01.07.1946, Blaðsíða 22

i64
/
DVÖL
0$ Atic keimur j$á eim AtríÍAfnaiunm
EFTIR RANNVEIGU ÁGÚ5TSDÓTTUR
Hann var á leiðinni yfir að Ós-
um í embættiserindum.
Það var alltaf einhver að deyja,
og eitthvað varð að gera við skran-
ið, sem fólkið lét eftir sig. Svo hélt
hann þá uppboð. Þau voru mörg,
uppboðin, sem hann hélt, og flest
voru þau haldin vegna þess, að
maður dó, en ekki af hinu, að ein-
hver hefði orðiö gjaldþrota — eða
tekið hefði verið hjá honum lög-
tak. Það var líka skemmtilegra, að
halda uppboð eftir dauðan mann,
heldur en að taka og selja eignir
hinna lifandi.
Það var sólskin þennan dag, en
sólin var lágt á lofti, því að þetta
var í febrúar. Sólargeislarnir féllu
skemmtilega skáhalt á frosna poll-
ana og hrímgaðar þúfur. Og sko,
hvernig frosnir fiskhryggirnir, sem
voru breiddir út um öll tún og all-
ar hinar sendnu grundir, vörpuðu
skuggum, já, jafnvel hrossataðs-
kögglarnir fengu hver sinn skugga.
En Hyrnan — hún var nú eitthvað
annað og meira en þessar pínur á
þúfum og grundum. Skugginn
hennar náði langt út á dimm-
bláan sjóinn . . . Þar hoppuðu
litlar öldur, hvítar í kollinn. Út
eftir öllum firði dönsuðu þær —
hver við aðra. Land og sjór, ljós
og skuggar — tilbreytni og fegurð.
Það marraði í þurrum snjónum
á grundunum, þegar yfirvaldið sté
niður, marraði svo skemmtilega
með jöfnu millibili. Skínandi vel
burstaðir skór, og ekki voru sól-
arnir farnir aö trosna. Svolítinn
kulda lagði inn úr hinum fallegu
og vönduðu skóm, en hinn endi
yfirvaldsins átti við að búa nota-
lega hlýju, því að á honum var
loðhúfa, amerísk loðhúfa. Yfir-
höfnin skýldi líka ljómandi vel.
Það eina, sem yfirvaldinu fannst
óviðkunnanlegt við hana, voru
þessir gylltu hnappar og þessar
gullnu bryddingar. Þetta var eitt-
hvað svo áberandi, þar sem hver
og einn þekkti manninn, yfirvald
þorpsins og stjórnanda þess. O,
jæja, manninum leið nú samt
ljómandi vel, og hann gekk rösk-
lega.
Gangan var hressandi, lyfti
manninum upp á svið stoltra hug-
sjóna og stórra fyrirætlana. Hví-
líkt afl lá hér ekki óleyst! Og hví-
lík dýrð og fegurð. Og þetta eig-
um við, eigum það ekki bara til
að horfa á það, heldur megum
nota okkur það, njóta þess. Svo
vælum við eða öskrum í eymd og
vesaldómi, já, í myrkri, þorum