Dvöl - 01.07.1946, Blaðsíða 51

D VÖL
193
LÆKNINGASTDFA Á EFRI HÆÐINNI
Eftir Damon Runyon.
Brackett læknir var einstakt valmenni. Á hinni löngu ævi sinni
fjallaði hann um fleiri sjúklinga en nokkur annar læknir í borginni.
En hann hafði ekki að sama skapi miklar tekjur, því að sjúkiingar
hans voru oftast blásnautt fólk, sem lítil ráð hafði á aö greiða
læknishjálpina.
Hann var ólatur að fara á fætúr um biksvartar vetrarnætur og
aka langa leið til þess að líkna sængurkonu eða barni, eða gera
að sárum slasaðs manns.
Hvert smábarn í allri borginni þekkti Barckett lækni og lækninga-
stofuna hans, sem var á hæðinni fyrir ofan klæðaverzlun eina. Lítið
skilti var þar yfir dyrunum, og á því stóð: Barckett lœknir. Lœkn-
ingastofa á efri hœðinni.
Barckett læknir var piparsveinn. Eitt sinn fyrr á árum álitu menn
þó, að hann hefði ætlaö að giftast Elviru Kromvell, dóttur banka-
stjórans. En á sjálfan brúökaupsdaginn hafði hann verið kvaddur
til mexíkansks drengs, sem lá sjúkur og átti lieima langt úti í sveit,
og hann fór orðalaust. Ungfrú Elviru þótti sér svo misboðið með
þessu háttalagi, að hún rauf trúlofunina og aflýsti brúðkaupinu.
Maöur, sem hugsaði meira um sjúkan mexíkanskan dreng en sitt
eigiö brúðkaup, var ekki mikils virði í hennar augum. Margt kven-
fólk í borginni var og á hennar máli um það. En foreldrar drengsins
áttu engin orð til yfir þakklæti sitt, og hann náði fullri heilsu.
í full fjörutíu ár hafa lamaðir haltir og blindir staulazt upp stig-
ann að lækningastofu Barcketts. Hann tók á móti öllum.
En þegar Barckett læknir var sjötugur að aldri, hneig hann eitt
sinn örendur út af á legubekkinn i lækningastofu sinni. Jarðarför
hans varð ein hin fjölmennasta, sem fram hafði farið í borginni.
Það mátti heita, að hvert einasta mannsbarn væri þar viðstatt.
Síðan var á það minnzt að safna fé til þess að reisa minnisvarða
á leiði Barcketts læknis. Það komst meira að segja svo langt, að
menn voru farnir að skeggræða um það, hvað tilhlýöilegast væri að
letra á steininn. En nokkur tími leið án þess af framkvæmdum yrði.
En dag einn höföu menn þær fréttir að flytja, að búið væri að
reisa minnisvarða á gröf Barketts, og meira að segja komin á hann
áletrun. Það voru foreldrar litla, mexíkanska drengsins, sem hér höfðu
verið að verki. Foreldrar litla drengsins, sem hann hafði bjargað á
brúðkaupsdaginn sinn fyrir mörgum árum! Þeim hafði fundizt alveg
ótækt, að ekki væri einhver minnisvarði á gröf þessa góða læknis.
En þau áttu enga peninga, og legsteinar voru dýrir. Samt dóu þau
ekki ráðalaus. Þau tóku skiltið, sem verið hafði yfir dyrunum að
lækningastofu Barcketts og komu því fyrir á gröf hans. Og þar
gafst nú á að líta:
Barckett lœknir
Lœkningastofa á efri hœðinni.