Dvöl - 01.01.1948, Page 6

4
DVÖL
um, samstilltum skrefum. — Ætt-
um við að ganga upp á hæðina
þarna? segir hann. — Þaðan er
gott útsýni. Hefur Berta komið
þangað?
— Nei, svarar Berta. — En ég
hef heyrt, að þaðan sé mjög fag-
urt útsýni.
Þau víkja út af veginum og
ganga eftir stígnum, sem hlykkj-
ast upp hæðina. Stígurinn verður
brattari og brattari. Hann réttir
henni ósjálfrátt höndina, og hún
tekur alveg jafn ósjálfrátt í hana.
Þau stikla á rótum og steinum og
standa að lokum uppi á hæðinni,
sem rís yfir skóginn umhverfis.
Það er svalt þarna uppi og ein-
manalegt. Þau sjá ekkert til
byggðarinnar, aðeins himin og
trjátoppa. Og þarna er bekkur, og
þar setjast þau.
— Jæja, og Berta unir sér vel
hjá okkur? segir hann eins og út
í bláinn.
— Já, þið eruð svo góð við mig.
Og frú Algotson er aldrei önug.
— Já, það má nú segja. Hún
er skapgóð.
Og svo ganga þau niður af hæð-
inni aftur. En það er sem einhver
kökkur sitji í hálsi hans. Hann
hefir um nokkra stund ætlað sér
að segja eitthvað óvenjulegt og
láta fylgja því einhverjar óvenju-
legar gerðir. Það er eitthvað að
brjótast um í honum, og hann
ræskir sig nokkrum sinnum hljóð-
lega. En það er sem einhver vörð-
ur sitji þarna inni í sálinni, ein-
hver gagnrýnandi, sem skýtur að
meinhæðnum athugasemdum. —
Já, þetta er víst ekki í fyrsta skipti
sem karlfaus^ur ræskir sig að baki
ungrar stúlku, segir vandlætarinn,
— og skynsemi hans er heldur ekki
meiri en nautkálfs, og augu hans
eru alveg jafnskær og áfjáð ....
En það er sem athugasemdum
vandlætarans þarna inni í sálinni
fylgi enginn kraftur. Það er sem
hann tali úr mikilli fjarlægð, og
áhrif orða hans eru föl eins og
mánaskin.
Neðan við hæðina undir þéttum
trjákrónunum tekur hann allt i
einu utan um hana. Hann tekur
hana eins og björn — og þarna
standa þau móð. Hann kyssir hana.
Svo kemur hið óhjákvæmilega
andsvar hennar, og hann heyrir
vandlætarann, sem nú er enn lág-
værari og enn lengra burtu,
hneggja hæðnislega. — En er
þetta rétt af okkur, segir hún
hvíslandi. Það er siðfræði aldar-
innar, sem bærir á sér í þessum
orðum. Þeim skýtur upp í sál
hennar. Hann heyrir þau og skynj -
ar sem í sjónhendingu fangelsið,
sem þau eru í, myndað af orðum
og kenningum um lífið — en svo
er allt gott aftur. Þau ganga áfram
og halda hvort um annað, meðan
þau þora, en svo ganga þau sið-
samlega með hæfilegu bili á milli
sín á hinum breiða þjóðvegi.
En um kvöldið, þegar eiginkona