Dvöl - 01.01.1948, Síða 27

DVÖL
25
GRAFSKRIFT
EFTIR ÓSKAR AÐALSTEIN J
Hún barði ekki að dyrum — bara
kom án þess að gera vart við sig.
Kannski var húsmóðirin að jag-
ast í börnunum. Þá var haldið
áfram að jagast, ekki hirt um að
kasta kveðju á aðkomukonuna. Og
það var í rauninni sama, hvernig
á stóð, þegar hún kom. Fólkið tók
ekki eftir henni nema stundum. En
það voru litlu börnin, þau komu
strax á hana auga, báðu til hennar
og fengu að vera hjá henni. Svo fór
þessi kona eins hljóðlega og hún
hafði komið.
Hún hét Símonía og var Magn-
úsdóttir. Þetta var einstæðings
gamalmenni. Hún hafði fæðzt mál-
laus. Ekkert orð hafði komið fram
á varir hennar í áttatíu ár. Og nú
var hún dáin, þetta skar, þetta
brjóstumkennalega strá. Allan sinn
aldur hafði hún verið daglegur
gestur hjá velflestum tómthús-
mannakonum þarna á mölinni. Og
fólkið gat haft hreina samvizku
gagnvart hinni látnu. Það hafði
gert vel til hennar, bugað að henni
bæði mat og smáskildingum og
máske í og með umfram efni. Oft
komu vond ár. Þá var hungurvof-
an á næstu grösum. Stundum stóð
hún í dyragættinni og ógnaði öllu,
sem lífsanda dró. En Símoníu var
ekki gleymt. Enda var ekki hægt
að hugsa sér öllu meiri synd, en að
láta slíkt strá eitt og afskiptalaust.
Hún hafði dáið að afhallandi
sumri. Nokkrar tómthúsmanna-
L