Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 31

DVÖL
29
iýndi niður í rennusteinana. Hún
var horfin. í miklum spenningi og
óvissu hljóp hann aftur upp aö
verzlunargluggunum og leit í átt-
ina til rennusteinanna. En sá ekki
svo mikið sem geislabrot af henni
meir. Stjarnan var á bak og burt
— kannski var hún komin upp í
Vetrarbrautina aftur.
— Ææ! — En hvað er nú þetta?!
Þarna lá hún við hliðina á tóm-
um eldspýtustokk. Og í þetta
skipti var hún græn eins og smar-
agður í ævintýralandi. Hann hljóp
til, greip traustlega utan um þenn-
an litla gimstein og flýtti sér inn
til Woolworths, því þar fer ekki
svo mikið fyrir einum litlum snáða
í allri mannþrönginni. Þar gekk
hann aftur og fram millum búðar-
borðanna og horfði brúnum, skær-
um augum sínum framan í fólkiö.
Ef það nú bara vissi, hver það var,
sem þarna fór mitt á meðal þess
— Snecky Kincaid með stjörnu upp
á vasann! Ætti hann aö segja
því það? Eða ætti hann að halda
því leyndu? Það er þó sannarlega
skrítin tilfinning, sem grípur þann,
sem eignazt hefur mesta leyndar-
dóm í heimi og steinþegir yfir því.
— Þvi það er hræðilega erfitt að
steinþegja. Að hugsa sér, hvað það
væri nú gaman að hvísla því að
honum Sam Malóne, stráknum,
sem keyrir mjólkina, — sjá augun
standa kyrr í höfðinu á honum
og kinnar hans verða blóðrauöar
á meðan stjarnan kemur í ljós upp
úr buxnavasanum og maður krepp-
ir utan um hana lófann fyrir aft-
an bakið og segir:
— Hægri eða vinstri?
Þegar hann kom út aftur og
gekk eftir Sauchiehallarstræti,
fannst honum hann vera orðinn
stór eins og risi. Dvergfólkið um-
hverfis hann, sem ekkert vissi,
þokaði til hliðar svo að hann
kæmist leiðar sinnar. í því sem
hann kom að Hopestræti skipti
ljósmerkið yfir í grænt, einmitt til
þess að sanna, hversu mikill
maöur væri á ferðinni. Hann vék
sér inn á hliðargötu og í áttina
niður að járnbrautarstöðinni, —
blístrandi: Þú ert mitt sólskin, til
þess að vinna bug á spenningnum,
sem hann var kominn í, en það er
erfitt að vera rólegur, þegar maður
á stjörnu í vasanum, sem brennir
mann í lófann þegar maður kemur
við hana.
Hálfnaður á leið sinni til stöðvar-
innar vék hann út af gangstétt-
inni og inn í dyrakrók til þess að
fá tækifæri til að sjá stjörnuna
rétt sem snöggvast. — Einna helzt
líktist hún marmarakúlu, spegil-
gljáandi og eggslétt með gati í
/niðjunni. Gegnum gatið var bund-
inn silkiþráður og seðill festur við.
Á seðlinum voru merkileg tákn,
sem líktust tölunni 6 með d við
hliðina. Snecky var þegar heima
á þvi, hvað þetta fyrirstillti.