Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 41

DVÖL
39
sótti að honum, að hann varð
að leggjast í rúmið. En látum
hann eiga sig. Lofum honum að
gráta og barma sér, unz Mai
aumkvar hann.
Að lokum skildust hinir glöðu
brúðkaupsgestir þó, kvöddu með
virktum og þökkum, og hélt hver
heim til sín. Janúar hafði nú allan
hugann við það eitt að komast
sem fyrst í hjónasængina. Hann
tók konu sína í faðm sér og kyssti
hana ákaft og innilega. Skegg
hans var nú ekki mjúkt lengur, en
minnti fremur á hákarlsskráp, og
hann var nýbúinn að raka sig með
sínu eigin lagi. Hann klappaði
henni og kjáði við mjúkt hörund
hennar alla nóttina og hélt henni
vakandi, unz dagur rann. Þá drakk
hann vínglas sitt i botn og settist
upp í rúminu, söng hátt og sker-
andi, kyssti konu sína í sífellu og
var mjög kátur. Húð hans og tek-
inn hálsinn titruðu, er hann söng,
og söngurinn líktist krákugargi.
Guð má vita, hvað Mai hugsaði,
er hún sá hann sitja þannig á
skyrtunni og með nátthúfu og
horfði á magran og skorpinn háls
hans.
Svo sagði hann: — Nú vil ég
hvílast, því að dagur er runninn.
Ég get ekki vakað lengur. Svo
lagðist hann fyrir og svaf þangað
til klukkan var níu. Síðan fór
hann á fætur, en Mai dvaldi í
svefnherberginu þrjá daga og þrjár
nætur, eins og venja er um nýgift-