Dvöl - 01.04.1948, Síða 57

D VOL
119
Þann dag, sem það var ákveðið,
að Karl Lúðvík færi á kennarafund
í höfuðstaðnum og hann spurði,
hvort hún vildi vera með, þakkaði
hún honum í fyrsta sinn glöðum
og heilum huga. Hann brosti þýð-
lega og þrýsti hönd hennar, svo að
einn fingurinn fór úr liði. Það sak-
aði ekkert. En það, sem varð öðr-
um til gleði ....
Nokkru seinna sat hún á stól við
glugga og horfði þvert yfir mjóa
skuggalega götu með skröltandi
sporvögnum. Tea frænka var á
stjái í herberginu og pakkaði nið-
ur og stagaðist á því, að þetta
hefðu verið yndislegir dagar, því
yrði ekki neitað. Auðvitað hefði
það verið leitt, að þjóðminjasafnið
skyldi hafa verið lokað vegna lag-
færinga á húsinu, en fátt er svo
með öllu illt, að ekki fylgi nokkuð
gott. Nú höfðu þær í staðinn hitt
gömlu frú Greve í Vesselsgötu,
hugsa sér ef maður gæti verið
þannig á hennar aldri, hálfníræð-
ur, og gömlu frú Ólsen höfðu þær
einnig hitt, og ungfrú Thomle á
Elísubjargvegi, og Birk og Hen-
riksen. Og Ósbergsskipið höfðu
þær séð, og Listiðnaðarsafnið. Tea
frænka hefði svo gjarna viljað
heimsækja Steins- og Straums-
fólkið aftur og Jensen í Torfugötu.
Og skoða Kapellu Vors Frelsara.
Hún, sem sat við gluggann,
faldi skyndilega andlitið í hönd-
um sér og sat þannig án þess að
svara.
Skömmu síðar kom Karl Lúðvík
af kennarafundinum. Hvað er nú
að,? sagði hann.
Hún tók hendurnar frá andlit-
inu: Ég vil sjá dansmeyna.
Herra minn trúr, sagði Karl Lúð-
vík, og var ekki með á nótunum,
hvað er nú? Hann leit ráðþrota á
Teu frænku, sem vottaði samúð
sína og úrræðaleysi með því að
hrista höfuðið og herpa varir.
Ég vil sjá dansmeyna .... þá
sem sýnir í kvöld, .... ég fer ekki
án þess að ....
Heyrðu nú, sagði Karl Lúðvík og
andvarpaði, ég hafði hugsað mér
að við skyldum fara í leikhúsið í
kvöld og sjá eitthvert fint leikrit.
Það er verið að sýna Erasmus
Montanus í einu þeirra, það er lát-
ið mjög vel af því. En þið frænka
getið auðvitað ráðið því sjálfar,
hvort þið sjáið heldur eitthvað
annað, eitthvað nýtízkara.
Ég vil sjá dansmeyna .... ég
kæri mig ekki um annað.
Rödd hennar var hvell og stríð,
eins og hún væri að því komin að
bresta.
Karl Lúðvík þagði við. Hann sat
með spenntar greipar og studdi
olnbogunum á hnén og horfði á
hana án afláts. Augnaráð hans var
fastara en nokkru sinni, og þumal-
fingurnir voru það eina, sem á
honum hreyfðist. Þeir snerust
hægt hvor um annan. Gott, sagði
hann að lokum með áherzlu, og
leit ekki af henni: Eins og þú vilt,