Hlín - 01.01.1960, Page 23
Hlin
21
Það var seinustu jólanóttina, sem hún lifði. — Litlu
stúlkurnar mínar færðu henni gjafirnar af jólatrjenu,
þangað 'sem hún sat í ruggustólnum sínum, uns keltan
hennar var orðin full. — Gleðibrosin hennar og ástar-
gfampinn í fallegu, bláu og greindarlegu augunum,
breiddi hamingju yfir heimilið, og endurskein í augurn
okkar allra.
Enginn getur nógsamlega þakkað það, að hafa átt
elskulega móður.
Guðrún Skaptason,*)
378 Maryland Str., Winnipeg, Man., Canada.
Margrjet Símonardóttir
frá Skúfslæk.
Þegar jeg kom lijer í Villingaholtshrepp fyrir ellefu ár-
urn, og tal manna barst að heilsuhreysti og háum aldri,
var jafnan vitnað til Margrjetar á Skúfslæk. Hún var þá
komin yfir nírælt og bar aldurinn sjerlega vel. Aldursfor-
seti sveitarinnar var hún og skipaði þann sess með sóma
enn um rúmlega tíu ára skeið. Hún var hundrað ára þeg-
ar rnynd sú, er fylgir þessum línum, var tekin af henni.
Hjelt hún sálar- og líkamskröftum ótrúlega vel fram und-
ir lokadægur æfinnár. Þó dapraðist henni nokkuð sjón og
heyrn síðustu árin. Rúmföst var hún aðeins síðasta háJfa
mánuðinn, sem hún lifði.
Er Margrjet var hundrað ára, mintist Guðmundur
Daníelsson hennar í „Suðurlandinu" og komst m. a, að
orði á þessa leið:
„. . . . Hvað er það, sem gerir Þyrnirósu að óskabarni
*) Guðrún, ekkja Jóseps Skaptason frá Hnausum í Þingi.
%