Hlín - 01.01.1960, Qupperneq 40

38
Hlín
ólst því upp í fátækt, ein af fjórum systkinum, og varð
af þeim ástæðum, ung að árum, að fara að heiman til að
vinna fyrir sjer hjá vandalausum, á þeim aldri, sem börn
nú á tímum hefja sína skólagöngu. En María var svo lán-
söm að komast til góðra og efnaðra húsbænda, fyrst að
Bólstaðarhlíð til Klemensar Klemenssonar og Ingibjargar
Þorleifsdóttur, ömmusystur minnar, og síðar að Finns-
tungu til Jónasar Jónssonar og Rósu Sigurðardóttur.
(Móðir mín og Rósa voru hálfsystur.) — Þessir húsbænd-
ur Maríu kunnu vel að meta dugnað hennar og geð-
þekni. — Hún var svo bráðgerð að vinnuþreki og vinnu-
áhuga, að þeir gáfu henni þann vitnisburð, 14 ára gam-
alli, að hún væri á við fullorðna meðalstúlku til raksturs,
enda var hún, á sínum bestu árum, talin afburða dugleg
við heyvinnu og vorverk, sem í þá daga voru ærið erfið.
Frá Finnstungu kom hún í vist til foreldra minna, að
Æsustöðum í Langadal, vorið 1888. — Hún var þá tæpra
17 ára, ljett og glöð í lund, og mjög barngóð og barnelsk.
— Það einkendi lrana alla æfi. — Hún var lítil og nett-
vaxin, og því ljett á fæti, og taldi ekki á sig sporin, það
gerði hún aldrei.
Við systkinin vorum fjögur: Sigurður 9 ára, Elísabet
4 ára, Þorbjörg 3ja ára og jeg eins árs. — Hún var ósköp
góð við okkur öll, og sagði Sigurður bróðir minn, þegar
hann var orðinn fullorðinn: „Hún var eina vinnukonan,
sem var hjá foreldrum mínum, sem var jafngóð við okk-
ur öll.“ — Enda hjelt hann vináttu við Maríu alla æfi,
þótt löngum væri þar vík milli vina.
Af því jeg var yngst, varð jeg mest aðnjótandi barngæða
liennar. Hún var hálfgerð fóstra mín, hún bar mig á örm-
um sjer, sat með mig og söng við mig, og þegar jeg liafði
þroska til, kendi hún mjer að þekkja stafina og kveða að.
— Hún kendi mjer lög og vísur, því hún var söngelsk og
lagviss, og þegar sungið var til húslesturs, sat hún með
mig og hnipti í mig, ef jeg var á undan eða eftir í laginu.
— Flún var mjer alt. — Ef illa lá á mjer, fanst mjer jeg