Hlín - 01.01.1960, Qupperneq 41

Hlin
39
aldrei huggast nerna að lá samúð Maríu. Hún var svo lilý
og ástúðleg við börn. — Jeg átti indæla og elskulega móð-
ur, sem mjer þótti ósegjanlega vænt um, en hún haíði svo
mikið að gera, að hún hafði ekki tíma til að sinna mjer
eins og Maja. — Hún klagaði okkur aldrei fyrir mömmu,
til þess var hún of góður uppalandi, því allir sem um-
gangast börn, eru í rauninni þeirra uppalendur. — Hún
bannaði okkur sjálf og leiðbeindi, þegar henni þurfa
þótti, og hún ieiðbeindi mjer fram á fullorðinsár eins og
góð móðir.
Við systurnar gerðum stundum smábrellur, kölluðum
svo á Maju til að sýna henni. — Við vissum, að hún segði
ekki frá því. — Hún varð þá annaðhvort vond, eða hló að,
eftir því hvert tiltækið var.
Á Æsustöðum var á þessum árum, í vist hjá foreldrum
mínum, ungur piltur, sem hjet Sveinn Hallgrímsson,
frændi föður míns, dugnaðarmaður til vinnu, greindur
vel og drengur góður. — Þau Sveinn og María feldu hugi
saman, og eftir 6 ára dvöl hennar heima, tóku þau jörð á
leigu: Hólabæ í Langadal, giftust og fóru að búa þar. —
Jeg saknaði Maríu mikið, þegar bún fór, það gerðum við
öll, og þegar jeg fjekk að heimsækja hana, eða hún kom
til okkar, var það mikill fögnuður og tilhlökkun. — Fyrsta
sumarið, sem hún bjó í Hólabæ, fjekk jeg að vera hjá
henni lieila viku. Sú vika hefur altaf verið í liuga mínum
ógleymanlega skemtileg, og Hólabæ jjykir mjer vænt um
sem einn af mínum kærustu bernskustöðum, af því hún
bjó þar. — Bærinn stóð á háum hól, lítill torfbær, snyrti-
legur, og svo hreinlegur og vel urn genginn, að hvergi
sást fis. — Rjett hjá bænurn liðaðist lítill, tær lækur, bæj-
arlækurinn, hann heillaði mig, en Blanda valt áfram, mó-
rauð og mikil, rjett fyrir neðan hólinn.
Þegar fram liðu stundir fórum við systurnar stundum
þrjár einar í heimsókn að Hólabæ, og altaf var það okkur
sama tilhlökkunin og skemtunin. — Einu sinni hittum
við svo á, er við komúm þar, að kona var að ala barn.