Hlín - 01.01.1960, Side 42

40
Hlin
Var það væntanleg mágkona Maríu, sem vantaði veru-
stað um þær mundir, og fjekk að vera þar um veturinn.
— Ekki vorum við látnar finna, að við værurn neitt til
óþæginda, þó svona stæði á. — Þau hjón voru svo gestris-
in, var það blátt áfram í blóð borið, og hefur sennilega
verið fullmikið, því þau voru efnalítil, en umferð mikil,
og stundum var venslafólk þeirra þar um kyrt lengri eða
skemri tíma, ef þannig var ástatt hjá því, að það þurfli
aðhlynningar við, en átti ekki athvarf annarstaðar, því
þar var engum úthýst, er að garði bar, og þar var reynt
að láta öllum líða vel.
Eina dóttur eignuðust þau hjón, fallegt barn og elsku-
legt, var hún látin heita Björg eftir systur Maríu, sem dó
ung stúlka á Æsustöðum.
En búskapur Hólabæjarhjónanna stóð ekki lengi, því
af ófyrirsjáanlegum orsökum urðu þau að hætta að búa.
— Fluttu þau þá að Hjaltabakka til Þórarins Jónssonar,
bónda þar og alþingismanns, sem var kunningi þeirra, en
ekki festu þau þar rætur, þó þeim liði þar vel, og væru
að verðleikum vel metin hjú, sem þau Hjaltabakkahjón
vildu ógjarna missa.
Hugurinn leitaðil til átthaganna, og komu þau nú aft-
uh í vist til foreldra minna, sem þá voru flutt að Mjóadal
í Laxárdal. — Þá komu þau með dóttur sína tæpra þriggja
ára. — Þetta var haustið 1900.
En nú var María breytt. — Gleðin var horfin úr svipn-
um, en raunablær og ömurleiki kominn í staðinn. —
Skapgerð hennar þoldi ekki það áfall og vonbrigði að
þurfa að hætta búskap og fara aftur í vist til annara, enda
eru það erfið umskifti fyrir unga konu með hennar upp-
lagi. — Hún var mjög nýtin og sparsöm fyrir sjálfa sig og
nýtti og meðhöndlaði allan mat af mestu snild, en hafði
yndi af að veita öðrum, en nú þegar hún var ekki lengur
húsmóðir, var því auðvitað lokið, en gestrisni hennar
hjelt áfram. — Aldrei var hún svo þung í skapi, að hún
yrði ekki glöð ef einhvern gest har að garði, er hún þekti,