Hlín - 01.01.1960, Page 55

Hlín
53
IJað var mikil vinátta milli Kálfsstaða og Viðvíkur. —
Jóhanna, kona síra Zóphóníasar, dóttir Jóns háyfirdóm-
ara, dáði Þóreyju nrjög, og orti til hennar ljóðið sem
fylgir.
Kunningi Þóreyjar, sem þessi minningarorð skrifar,
segist oft hafa lrugsað um þær systur, Hólmfríði og Þór-
eyju, sem Mörtu og Maríul — Aldursmunurinn var 2 ár.
Til gamans er minst á einn sólríkan sumardag, mikið
hey lá undir á túninu, allir önnunr kafnir, þá hljómuðu
fagrir orgeltónar út um stofugluggann. — Þar var þá Þór-
ey komin að sinna sínunr hugðaretnum. — Gleymdi stund
og stað! En vanalega Ijet hún ekki á sjer standa við
störfin. Kunnugur.
Hjer á eftir fylgja tvenn eftirmæli, ort af vinkonum
Þóreyjar sálugu.
Hví varð æfin ekki lengri þín,
elskulega besta vina nrín?
Þú senr varst svo gáfuð, góð og nrerk,
guðelskandi, hrein og trúarsterk.
Sálin þín var gædd þeim ástar-yl,
allra manna sem að náði til.
Lundin þín svo Ijett og lrógvær var,
ljósan vott unr andans göfgi bar.
Sálarþrek þú sýndir æ og ró,
sannur Drottins friður lrjá þjer bjó.
Því var návist þín svo gleðirík,
þú varst fögrum sólargeisla lík.
Guði helgað var þitt starf á storð,
studdist þú við máttugt Drottins orð.