Hlín - 01.01.1960, Qupperneq 56

54
Hlín
Því var ljómi þjer á svip og brá,
þinn var kraftur ljóssins hæðum frá.
Nú er hjer svo eyðilegt og autt,
alt mjer finst svo kalt og gleðisnautt.
Síðan nálægð svil't jeg þinni er,
sólskin fíf's míns fór í gröf með þjer.
En þú lifir langt frá jarðarsorg,
Lausnaranum lijá í himnaborg.
Það mig huggar, því þú varst mjer kær,
þú ert sæi og ljóssins föður nær.
Sæ! jeg verð, er sje jeg aítur þig, —
sú skal vonin styrkja og gleðja mig.
Höndin Guðs um hjálp ei synjar mjer,
hans því iíkn og miskunn aidrei þver.
Jóhanna S. Jónsdóttir frá Garðakoti.
Ó, hve fregnin fanst oss sár og þúng:
þú farin burt, sem alia vildir gleðja.
Það var sárt, að þú svo hraust og ung
þurftir svona skyndilega að kveðja.
Þú áttir sjaidgæft þrek í hverri þraut,
er þyrnar vildu spor þín örðug gera,
þá hjelstu örugg áfram þína braut, —
svo ættu fleiri staðfastir að vera.
Þitt hlýja viðmót var svo hræsnislaust,
að virðing sjerhver fyrir þjer hlaut bera, —
og ailir líka tii þín báru traust,
það trygð og stöðuglyndi þitt nam gera.