Hlín - 01.01.1960, Blaðsíða 58

56
Hlín
lengi verið farlama sjúkl-
ingur, en sálarkraftar
voru óbilaðir.
Elísabet var sjerstæð
kona fyrir margra hluta
sakir. En það, sem hæst
bar< í fari hennar, var
margþætt listhneigð. —
Jeg hygg, að engin list-
grein hafi verið henni
óviðkomandi. Það var
líkast því að margar sál-
ir byggju í likama henn-
ar. Hún málaði, bæði
vatnslitamyndir og olíu-
málverk. — Má geta þess,
að boðið var hátt verð í
eitt málverk hennar, en
þau hjónin höfnuðu því boði. — Hún var myndhöggvari.
Prýða þau listaverk heimili hennar úti og inni. — Elísa-
bet unni blómum, eins og öllu öðru fögru og dásamlegu,
og vann mikið að ræktun þeirra, eins og garður hennar
ber vitni urn. Birkistubbur varð að listaverki í lröndum
l)ennar. Það sagði mjer maður hennar, að það starf hefði
hún int af hendi svo örugg og hiklaust, líkt og vissi hún,
að innan í þessum viðarbút væri listaverk, senr leysa varð
úr læðingi. Bendir þetta til þess, að listaverkið hafi full-
gert verið í huga listakonunnar, þegar verkið var lrafið.
Elísabet var prýðilega skáldmælt. Hún lofaði ntjer að
lreyra mörg ljóða sinna, því alt kunni hún utanbókar. —
Og ekki ljet hún sitja við það eitt að yrkja ljóðin, hún
samdi lög við mörg þeirra. Eitthvað af þeim lögum mun
varðveitt. Fleiri kvæði kunni hún en sín eigin. — Hún
hafði oft yfir löng kvæði eftir stórskáldin okkar. Mig
undraði, hve hiklaust hún las og hve nrikið hún kunni.
Ekki var ólíklegt, að heimili frú Elísabetar hefði farið