Hlín - 01.01.1960, Qupperneq 75

Hlin
73
hygg jeg samt, að mörgum haí i farið sem rnjer, að þykja
mest koma til söngs sambands kirkjukóranna í Reykjavík
undir stjórn tónskáldsins sjáll's, með smekkvísum undir-
leik Páls Halklórssonar frá Hnífsdal, organista Hallgríms-
kirkju, endaþar urn að ræða sjerstök áhrif frá persónuleg-
um hræringum milli hins ástsæla tónslcálds og áheyrenda.
— Sungin voru 10 sálmalög í tveim lotum, hvert öðru feg-
urra, þótt af bæru hinum óþektari lögum, að minum
dómi: „Jeg undrast, Drottinn, dásemd þína“, texti Árna
Sigurðssonar, sem kórinn söng án undirleiks, og „Hvað
bindur vorn hug við heimsins glaum“ við hið volduga
trúarljóð Einars Benediktssonar, sem frægt er, og oft hef-
ur verið sungið við guðsþjónustur undir öðru lagi. — JÞyk-
ir mjer ekki ósennilegt, að þessi sálmalög Jónasar eigi eft-
ir að njóta almennra vinsælda og verða mikið sungin
eins og raunar flest lög lians. — Leyndi sjer ekki, hversu
hugfangnir áheyrendur hlustuðu á þessi geðþekku tón-
verk og urðu snortnir af karlmannlegum innileik þeirra,
fegurð og heiðríkju.
Hámarksstund hrifningar áheyrenda rann samt ekki
upp fyr en í lok tónleikanna, þegar kórarnir sungu lang-
þektasta sáhnalag Jónasar, „Ó, faðir gjör mig lítið ljós“,
sem náð hefur fádæma vinsældum. — Eftir hugþekt milli-
spil endurtók samkórinn tvö vers, þrátt fyrir að hafa
sungið mörg áður við bljúga þakklátsemi hlustenda — og
þá var það, sem voldug hrifningaralda gagntók viðstadda,
og þeir risu hljóðir og hátíðlegir úr sætum með biskups-
hjónum landsins, og stóðu hrærðir, meðan þessi undur-
fögru lielgistef Jónasar og Matthíasar ómuðu að eyi'um.
— Var það ógleymanleg stund, og undrun hins lxógværa
tónskálds ekki lítil, þegar það í lok tónleikanna „upp-
götvaði söfnuðinn“ standandi í lotningu og þökk, er
það sneri sjer að áheyrendum í kveðjuskyni. Fer vart hjá
því, að þá hai'i a. m. k. brot af hrilningarbylgjum fólksins
flætt yfir tónskáldið í klökkri og djúpstæðri þakklátssemi