Hlín - 01.01.1960, Síða 85

Hlin
83
f je aflögu til innkaupa á varningi, og allra síst á varningi,
sem það getur lítil not haft af. — Munir, sem ætlaðir eru
ferðafólki, mega því ekki vera mjög dýrir og þurfa helst
að vera hagkvæmir.
Til þess að kraftar og efniviður komi að sem bestum
notum þyrftu kunnáttumenn og konur að leiðbeina fólk-
inu, bæði í sveitum og við sjó.
Hver veit hvað þá kæmi í leitirnar, og hve miklu við
gætum áorkað?
Þorbjörg Árnadóttir frá Skútustöðum.
ERINDI
flutt á fundi S. N. K. á Laugalandi í Eyjafirði 1959
af Ragnheiði O. Björnsson, Akureyri.
Ritstjóri Hlínar, Halldóra Bjarnadóttir, hefur beðið
mig að gefa hjer nokkurskonar skýrslu um sölu á heimil-
isiðnaði á Norðurlandi hin síðari ár, vegna þess, að senni-
lega er ekki annar aðili kunnugri því en jeg, þar sem
verslun mín hefur verð helsti milliliður framleiðenda og
neytenda hjer norðanlands á þessu sviði rúmlega 20 ár.
Fyrst í stað tók jeg í umboðssölu ýmiskonar prjónles,
svo sem nærfatnað, vettlinga, leista o. fl. En brátt kom í
Ijós, að eiginlega er jiað óvinnandi verk að liafa heimilis-
iðnað í umboðssölu. — Nöfnin eru svo mörg og færslan og
öll fyrirhöfn svo mikil, að engin leið er að láta það bera
sig með 20% umboðslaunum. Fór jeg ]ní að reyna, svo
fljótt sem unt var, að kaupa það prjónles, sem mest er
notað, svo sem nærfatnað á börn og fullorðna, leista og
vettlinga af öllu tagi. — En sjöl, peysur, barnakjóla, hekl-
aða og prjónaða dúka, værðarvoðir o. fl. verð jeg þó enn
að hafa í umboðssölu.
Lítilsháttar hef jeg látið framleiða af ýmsu tagi, fyrir
utan áður nefnt prjónles, svo sem sjöl, íslenska skó, með
0*