Hlín - 01.01.1960, Qupperneq 101

Hlín
99
um, nefndum og ónefndum, svá lengi sem hann þarf til
heillar heimkvámu, at höldnum trygðum. Set ek þessi
grið fyrir oss ok vára frændr, vini ok venzlamenn, svá
konur sem karla, þýjar ok þrælar, sveina ok sjálfráða
menn. Sé sá griðníðingr, er griðin rýfr eða trygðum spill-
or, rækr ok rekinn frá guði ok góðum mönnum ór himna-
ríki, ok frá öllum helgum mönnum, ok hvergi hæfr
manna í milli, ok svá frá öllum út flæmdr, sem (menn)
víðast varga reka, eða kristnir menn kirkjur sækja, heiðn-
ir menn hof blóta, eldr brennr, jörð grær, mælt barn
móður kallar, ok móðir mög fæðir, ald(n)ir elda kynda,
skip skríðr, skildir blika, sól skín, snjá leggr, Finnr skríðr,
fura vex, valr flýgr várlangan dag, ok standi honum
beinn byrr undir báða vængi, himinn hverfr, heimr
er bygðr, og vindr veitir vötn til sjávar, karlar korni
sá; hann skal firrast kirkjur ok kristna menn, heiðna
hölda, hús ok hella, heim hvern, nema helvíti. Nú skulu
vér vera sáttir ok sammála hverr við annan í huga góðum,
hvárt sem vér finnumst á fjalli eða fjöru, skipi eða skíði,
jörðu eða jökli, í hafi eða á hestbaki, svá sem vin sinn í
vatni finni, eða bróður sinn á braut finni, jafnsáttir hverr
við annan sem sonr við föður, eða faðir við son, í samför-
um öllum. Nú leggjum vér hendr saman, ok allir vér, ok
höldum vel griðin, ok öll orð töluð í trygðum þessum, at
vitni guðs ok góðra manna, ok allra þeira, er orð mín
heyra, eða nökkurir eru nær staddir."
Tóku þá margir til orða, at mikit var um mælt. Gestr
mælti þá: „Vel hefir þú um mælt ok sagt, ef þér spillið
eigi um síðar; skal ek nú eigi dvelja, þat sem ek hefi til
fram at láta.“ Eftir þat kastaði hann kuflinum, ok því
næst öllum bolklæðum. IJá leit hverr til annars, ok brá
mjök vá fyrirgrön; þóttust þeir kenna, at þetta var Grett-
ir Ásmundarson, því at hann var ólíkr öðrum mönnum
fyrir vaxtar sakir ok þrekleika, ok þögnuðu nii allir, enn
Hafr þóttist ósvinnr orðinn. Gengu nú tveir ok tveir sam-
an af heraðsmönnum, ok ámælti hverr öðrum, enn þeim
7*